امید می برم که این گفته کوتاه حمل برناسپاسی نسبت به کارگردان محترم و عوامل این نمایش نشود، چراکه خصوصا، در طول اجرای کار، تلاش جدی همه این دوستان بسیار مشهود و شایسته تقدیر بود اما چه می توان کرد که حاصل این تلاش، به مبالغه در صدا و حرکت و فریاد و شلوغی صحنه انجامیده و کمتر فرصت درگیری و تأملی را برای مخاطب فراهم آورده است. نمی گویم که این نمایش لکنت و ضعف زبان خود را با افراط در حرکت و رقص پوشانده، چراکه آن به این لکنت و ضعف اساسا نه معترف است و نه آگاه، که اگر بود قطعا نه در پوشاندن آن بلکه در رفع آن می کوشید. به نظرم هر چه از زبان یک نمایش، فراهم آوردن زمان تفکری را عمیق تر انتظار ببریم، بیشتر از غیاب این زبان و زمان در دوندگی های نفس گیر این نمایش آگاه و متأسف خواهیم شد....