متأسفانه سنگلج مهجور افتاده است و دست کم رویدادهایش از جریان نقد و مباحثات تئاتریون دور مانده. شاید هم منتقدان و اهالی پیگیر تئاتر اجراهایش را آنچنان که باید جدی نمی‌گیرند. اما در همین سالن گاهی نمایشی می‌بینم که دیده نشدنش را توسط شیفتگان تئاتر مایه دریغ می‌دانم. آشپزنامه‌ی بی‌چاره‌ی رستم آبادی از این دست نمایش‌هاست که با متن سید محمد مساوات و بازی‌های قابل قبول نکته‌های بسیار برای اهل اشارت دارد از آنچه می‌توان گفت یا نمی‌توان. باید آن را دید و تأمل کرد در آنچه به ایهام و کنایه گفته شده در باب حکمرانی فرضی در مملکتی ناشناخته.