یه مدتِ بعضی از کتابهارو که سالها پیش خوندم و زیر بعضی از قسمتهارو که به نظرم جالب بودن و البته درست خط کشیدم دوباره مورور می کنم، بعضی از این بعضی ها خیلی شیرین و جذاب هستند که باعث می شن آدما برن به دنبال اون کتاب و اگه نخوندن بخونن. من اون بعضی قسمتهارو بعضی وقتها اینجا مینویسم شاید به درد بعضی دوستان بخوره و علاقمند بشن اگه این کتاب رو نخوندن بخونن!!:))

...تمرینات میمو دینامیک، برای غنی کردن بازی بازیگر کاملا ضروری اَن. به نظر من، اگه بازیگر، انگشت شستِ پاشُ تکون می ده، تماشاگر باید توی این تکون، یه ریتم، یه صدا، یه نور و یه رنگ ببینه. نکته یِ مهم اینه که استادی که این تمرینا رو درس می ده، باید دید ورزیده ای داشته باشه و بتونه سه جور ژستُ از همدیگه تشخیص بده:
1. ژست توضیحی
2. ژست فرمالیزه
3.ژست شاعرانه یِ درست
کم کم، خود شاگردا، متوجه تفاوتایِ ظریفِ بین ژست ها می شن. حقیقت قضیه اینه که تماشاگر هم باید تو یه همچی سطحی از فهم ... دیدن ادامه ›› و شعور باشه. منتها مشکل اینجاس که ما تئاتریا، انقدر مزخرف به خورد تماشاگر می دیم که تتمه شعور اون بینوا هم از دست می ره. تربیت نگاه، همون قدر مهمه که تربیت خلاقیت. شما اگه جلویِ یه آدمی که تو زندگیش شربت نخورده، آب حوض بذاری و بگی این شربته، طرف از شما قبول می کنه. بعد هم حالش به هم می خوره و دیگه لب به هیچ شربتی نمی زنه. تو تئاتر هم قضیه همینه! هی مزخرف می بریم رو صحنه و می گیم این تئاتره! بعد هم که سالنا خالی شد، می گیم مردم فرهنگ تئاتر دیدن ندارن. اما اگه کار قوی اجرا کنی تماشاگرُ همراه خودت می کشی بالا. اون وقت دیگه اون تماشاگر، کار ضعیف ازت قبول نمی کنه. و به نظر من، فرهنگ یعنی همین: یعنی عامه یِ مردم بتونن دوغ و دوشابُ از هم تشخیص بدن.

تن شاعر- ژاک لُ کُک- ص 74.75