چند روز پیش فیلم طلای سرخ رو دیدم. نویسنده فیلمنامه عباس کیارستمی و کارگردان جعفر پناهی. ولی بیشتر از هر دوی این افراد تحت تأثیر بازی حسین عمادالدین قرار گرفتم. لحن یکنواخت و صورت بی احساسش واقعا غوغا می کرد. حتی اون حالت کلیشه ای نشان دادن اختلاف طبقاتی رو به خوبی رتوش کرد. به نظر من واقعا بازی این بازیگر در خور تحسین است. خصوصا صحنه ای که با برادر زن و زنش (البته نامزد) از طلا فروشی بیرون میاد و کلاه رو می کشه رو سرش. صحنه شیرجه زدنش تو استخر. کاش تو فیلم دیگه ای بتونم این (نا)بازیگر رو ببینم.

برعکس چند وقت پیش که فیلم تنها دوبار زندگی می کنیم ساخته بهنام بهزادی رو دیدم نمی دونم چرا از بازی علیرضا آقاخانی اون تأثیر لازم رو نگرفتم. بیشتر به خاطر جنس صدای ایشون بود که جوان تر و خام تر از شخصیت نشون می داد یا چیز دیگه ای نمی دونم...
اما خود فیلم با چشم پوشی از برخی ایرادات و مشکلات، تماشاچی رو با خودش همراه می کرد. حسرت کارهای نکرده که همراه انسان هست و گاهی روح انسان رو آزار می ده.
نظرتون درباره بحث و گفتگو پیرامون برخی سریال ... دیدن ادامه ›› ها چیست؟
خوب تو این زمینه من کمی عقب هستم و به تازگی سریال breaking bad ساخته وینس گیلیگان رو دیدم. هنوز هم تو اون حال هوا هستم و نگران والتر وایت هستم. از دست جسی و اسکایلر حرص می خورم و صحنه های سریال تو ذهنم تداعی میشه
دنبال یه جایگزین خوب هستم. اگه پیشنهادی دارید و معرفی کنید سپاسگزار می شم