سلام و خدا قوت به همه ی اعضای گروه ؛
نمایش در ایران ، کاری که در لحظات طنز از ته دل میخندیدیم و در لحظات متعالی تعزیه اشک در چشمانمان حلقه میزد و دیدن دوباره اش حظ مکرر بود ...
من کار رو دوبار به تماشا نشستم دفعه اول صرفا یک تماشاچی بودم بدون هیچ قصد تحلیلو بررسی ای و چون ورودمون به سالن با چالش رو به رو شده بود حقیقتا همچنان تا نیمی از اجرا با هیجان و عدم تمرکزم همراه بود اما از ابتدای بخش تعزیه و مخصوصا بخاطر صدای بی نظیره بازیگران اوج جایی بود که تحت تاثیر قرار گرفتم . ریتمیک بودن دیالوگ ها و فضای آهنگین کار بخصوص بعد از ورود سیاه و بخش هایی که حضور پر رنگ تری پیدا کرد خیلی باحال و مفرح و جالب بود و ریتم آواز های خاطره انگیز قشنگ آدمو با خودش همراه میکرد و همش دوست داشتی با بشکن توام همراهی کنی و در کل با رضایت خاطر و حال خوب مخاطب اجرا به پایان می رسید .
اما دفعه دوم که رفتم که دقیق تر بتونم از اول کارو دیده باشم یه تفاوت مهم که به نظرم اومد تاثیر جایگاه صندلی در درک و دریافت حس اجرا و بازیگران بود ، سری اول ردیف جلو بودم و دقیقا رو به روی بازیگران و با اینکه رو پله ها نشسته بودیم اما در مقایسه با این دفعه که ردیف بالا و آخر بودیم فرقش رو تونستم حس کنم که چقدر در دریافت حس و حال اجرا میتونه متفاوت باشه و برعکس سینما در تئاتر فقط باید ردیف اول بشینی :)) ( البته که اون بالا هم نیلط جالبی به اطراف صحنه میتونستم داشته باشم).
اما مسائلی که در سری دوم بیشتر متوجهشون شدم :
در همون بدو ورود و عبور از کنار بازیگران و صحنه ی اصلی حس جالب و خاص و عجیبی داشت .
>نظم ... دیدن ادامه ›› و قرار دادن پرده های مختلف کتاب پشت همدیگه و اون تغییر فاز اجرا ها خیلی تر و تمیز و جوری که توی ذوق نزنه انجام میشد .
>خلق کارکتر هوش مصنوعی با توجه به روی بورس بودن این تکنولوژی در عصر حاضر هوشمندانه بود و تقابل پیش و پس از اسلام باهمدیگه و لباس های مشابهشون (که برام تداعی گر علامت ین و یانگ شد) و روایت تعاریف کتاب توسط اونا و به صورت نمایشی و تصویری جالب بود.
>قرار گرفتن اپرا بعد از نقالی به نظرم مقایسه ی جالبی بود و نقالی با بازی طنز و پارادوکسیکال بازیگران پشت نقال جالب بود .
>شوخی کارگردان با خودش اونجا که سیاه تصحیح میکنه که ایشون به این حرفا نمیخوره جالب بود.
>اینکه روی سقف هم داشت اجرای گذشته ی همین کار پخش میشد هم جالب و خلاقانه بود و وقتی متوجه قضیه میشدی یک مقایسه ی ناخواسته ای رو به همراه داشت و در عین حال میتونست موجب حواس پرتی هم از نمایش در حال اجرا هم باشه و در کل متوجه هدف بودنش نشدم .
>انجام گریم بازیگران روی صحنه جالب بود اما هدف اونو هم نگرفتم .
>وارد کردن تیکه کلام ها و مسائل روز جامعه در دیالوگ ها و بخصوص بخش خیمه خیلی جالب بود .
>و اما بازم میرسیم به بخش تعزیه ...
عالییییی بود ؛ صدا و بازی بازیگران حقیقتا عالی بود اصن از صدای بازیگر نقش حضرت عباس که هر چی بگم کم گفتم واقعا بهترین بود (در ادامه هم از صداش مستفیض میشدیم همچنان در بخش های دیگه) ؛ و بعدش بخش سینه زنی که قشنگ آدمو میبرد تو فضا و حال و هوای محرم و این توانمندی بازیگران رو می رسوند که در هر بخش متناسب با همون فضا بودند .
>توی اون بخش که سیاه یدفعه تغییر فاز میداد و رو دوش اونا گفت لشگریان کوفه را میبینم و بخشای رپ و تیکه ی مرا گسستی و پشت من یا پشت تو و ... خیلیییی باحال بودن و حسابی خنده میگرفتن .
>مخ زنی سیاه با داروغه خیلی بامزه بود اما هدف اونو هم متوجه نشدم .
>با اینکه اکسسوار و وسایل صحنه ساده بودن اما بازی های قوی و بخصوص صداهای عالی بازیگران واقعا کارو درآورده بود.
>حتی یکی از دوستانم برای اولین بار بود به دیدن تئاتر می اومد و در حین و پایان کار خیلی از اجرا خوشش اومده بود و براش تجربه ی جالب و شادی بود ؛ بخصوص از نقش اسب (رخش رستم) خیلی خوشش اومده بود و از جالبیای اسب این بود که از صحنه هم بیرون میرفت همچنان تو نقش بود و جزوی از اجرا بود انگار :)
>زنده کردن یاد و تاریخ نمایش های کهن ایرانی خیلی حس خوب و توام با افتخار و افسوسی رو همراه داشت از اینکه چرا این فرهنگ غنی کمرنگ شده و در حال فراموشیه متاسفانه.
در کل اجرای خیلی خوبی بود و ظرفیت این رو داره که چندین بار ببینیش و لذت ببری و خلاصه ما هم همچنان داریم برای همه چی از احسنت احسنت و ریتمش توی حرفامون استفاده میکنیم :))
تا باشه از این کارای نمایشی پژوهشی ، آموزشی ِ باحال ...

صدف‌ناز فرقانی / دانشجوی استاد شمس اللهی