دست مریزاد به حسین فردوسی عزیز.زحمت کار میدانی و گروهی قطعا چیزی جز خروجی به نام سیئر نمیشه.بعد از مدت ها نمایشی روی صحنه مقدس تاتر رفت که ارزش چند بار دیدن و چند بار درک کردن کارو داره.الفبای تاریکی...داستان جماعتی که برای گریز از نور به تاریکی پناه برده اند،داستان امروز روزگار ما که چشم بر حقیقت بسته و کورکورانه پیرو جهل و نادانی رفته اند...