فاصله این نمایش با نمایشنامه و با آنچه کامو در صدد بیانش بود بیش از آنچه بود که یشه نادیده گرفت. ابزورد بودن دیالوگ ها باید اتفاقن در بستری رئال و روزمره شکل بگیره تا خودش رو نشون بده و با استفاده از المان های یک نمایش راز آلود ترسناک (از گریم و نور صحنه و صدا گرفته تا اکت و فیگور ها و نحوه بیان دیالوگ) یک نمایشنامه فلسفی رو تا حد یک نمایش ترسناک پایین می‌آریم. انتخاب سالن هم متاسفانه مناسب نبود. علاوه بر این که با یک‌سویگی بصری میشه این اثر رو بهتر نمایش داد یک جاهایی حتا خریداران صندلی های گران تر جلو هم دیدی به بازیگر نداشتن. در کل شاید چون با نمایشنامه ای از یک فیلسوف طرف هستیم انتظاراتم بالا رفته باشه اما حداقل میشه گفت نسبت به نمایشنامه فاصله زیادی داشت و از امکانات تئاتر هم استفاده نکرد.