و یک چیز دیگه :
از جملاتی مانند اعتقاد به آرمان های حزب
جنگ
جنوب
سوغات جنگ
نامه های محرمانه
مردی که می خواد برای همیشه برگرده

دقیقا وقتی دارید نمایش رو می بینید متوجه میشید دیالوگ ها به هم تکه دوزی شدن و انگار انقدر برش های دیالوگی وحشتناک اتفاق افتاده که داستان ... دیدن ادامه ›› به خوبی به تماشاچی منتقل نمیشه. اصلا خط سیر داستان گم میشه. و خیلی نمیشد فهمید که داستان چیست. چه بهتر که داستانی رو تعریف کنیم که می شناسیمش و دقیقا ازش اطلاع داریم. مهم نیست ایرانی باشه یا خارجی فقط بدونیم که داریم چی میگیم و چرا می گیم

سلام . من دیروز این نمایش رو دیدم ... عرضم به حضورتون که در کل نمایش بسیار ضعیفی بود.
راستش وقتی کار ضعیفی رو می بینم بیشتر به این فکر می کنم که اگر خود عوامل و بازیگران بشینن نگاه کنن چی می گن ؟ آیا متوجه ضعف های فاحش و گلدرشت کاراشون نیستن؟

وقتی نمایش شروع میشه سالن بسیار خلوته و حتی خود عوامل می شینن نگاه می کنن که مثلا سالن پر بشه (بنظرم البته)
اولش که زن و شوهر پشت به هم نشستن و انگار مثل قدیما گل یا پوج بازی می کنن و خلاصه حس بازی های معروف فیلم های ایرانی رو دارن کمی قشنگه. کمی امیدوار شدم. فقط کمی. تاکید می کنم.
البته بگم دکور و صحنه آرایی فقط با نور انجام می شد و چند تا صندلی.
همه ی بازیگرا بلااستثنا مشکل فن بیان داشتن و صداهای خیلی بدی داشتن. انگار که برای خنده اینجا جمع شده بودن دور هم.
مشکل این بود که دست ... دیدن ادامه ›› روی سوژه ای گذاشته بودن مثل جنگ که هیچ کدومشون ازش اطلاعات و حس کافی نداشتن. هیچکدوم نمی دونستن جنوب چی بوده و جنگ چی بوده و خلاصه فضای اون موقع و فضای یک آدمی که پس از سالها به خانه اش برگشته بود اصلا منتقل نمیشد و فقط دو تا آقا بودن که مرتب تسبیح می انداختن و موهاشون شلخته و زشت بود و پیراهناشون هم روی شلوار انداخته بودن. قیافه ی بازیگرا هم اصلا به شکلی نبود که بشه نگاهشون کرد و نقششونو باور کرد. در کل برای کار بازیگری ساخته نشده بودن. هرچند ایده ی داستان خوب بود و می تونست با دیالوگ های بهتری نوشته بشه و بهتر کار بشه. در کل بسیار بسیار بد. من بعد از دیدن این نمایش حالم خیلی بد بود و واقعا عصر بدی رو بعد از اون گذروندم

نمیگم نمایش ضعیفی بود. اما در خیلی جاها واقعا ضربان قصه رو از دست می داد. نمایش تبدیل شده بود به یک داستان گریه دار و عزاداری طولانی مدت که باعث شده بود مردهای سالن به خواب برن و زن ها با چشم های اشک آلود و دل ها به درد آمده و دست های زیرچانه خیره به صحنه زل بزنن. و وقتی بیش از یک ساعت و نیم از نمایش رادیوگونه ی هم هوایی گذشت و تمام غذاهایی که می پختند را بیرون ریختند و تازه فهمیدیم تمام مدت مشغول پختن حلوا بوده اند اونقدر مغز و گوشمان پر از صدای الهام کردا شده بود و عصبی و بی نتیجه از سالن زدیم بیرون. این بدترین و افتضاح ترین نمایشی بود که من دیدم. بازی های سرشار از یکنواختی. پر از پوچی پر از حس و حالات ناراحت کننده. پر از ناامیدی. نمیدونم چرا انقدر حس بدی داشتم وقتی بیرون می زدم. فقط همینقدر میدونم که صدای تیز و زنانه ای که یک ساعت و نیم تمام فقط و فقط حرف می زد و ساکت هم نمیشد اصلا از سرم بیرون نمی رفت. واقعا نمایش آزاردهنده ای بود. واقعا. اونم با بیست هزارتومن بلیط. اونم در تالار حافظ با صندلی هایی که وقتی روی اونها می شینی حس می کنی پلکان داره از جا کنده میشه! نمره ی من به این نمایش صفر بود.

بچه ها برای جمعه خودم موندم کدوم رو برم ببینم. خیلی وقته که اصلا نرفتم تئاتر ببینم. شما چی پیشنهاد میکنید؟