در یک جمله، یک دیالوگ گویی محض بود که توسط بازیگران با کم رمقی، بی انگیزه‌گی و بی تفاوتی اجرا شد.

با احترام به نظر کاربرانی که این نمایش رو پسندیدند، به نظرم من تنها نقطه قوت این اثر، اسم نویسنده بود.

من مخاطب عام و نه حرفه ای تئاترم ولی تئاتر زیاد می بینم؛ منظورم اینه که این اثر رو با اثر دیگه ای مقایسه نمی کنم اما دست کم یک سری استانداردها در ذهن من هست که نمیتونم باهاشون این اجرا رو نسنجم.
اگر نگیم خودِ فاجعه، اجرا چیزی نزدیک به فاجعه هست. بیان بازیگران به خصوص دو نقش خانم، بسیار ضعیف هست. (سالن بزرگ نیست و من ردیف ۶ بودم) به نحوی که آخر کلمات ادا نمی شد. حتی بازیگر نسبت به زمان جلوی دهان بردن لیوان تمرین نکرده بود و تکرار چندین و چندین باره این کار، این ضعف رو شدیدتر‌ نمایان ... دیدن ادامه ›› می کرد.
نمیگم با پیش داوری وارد سالن شدم که یک اثر فراتر از انتظار خوب رو ببینم ولی اگر کسی این اجرارو نبینه، چیزی از دست نداده.
خبری از اون نورپردازی تمجید شده توسط برخی عزیزان نیست. صرفن یک نور متمرکز و بازی با شدتش هست که چنگی به دل نمیزنه.
از طراحی لباس و دکور هم بهتره حرفی زده نشه چون نکته قابل توجهی در مقایسه با بازی بازیگران نیست.
این که از یک فضای خفقان زده نمایش اجرا بشه و مشابهت هایی با وضعیت فعلی جامعه امروز ما داشته باشه، دلیل بر خوب بودن یک اثر نیست یا اینکه دست کم دلیل کافی نیست برای این که به تمجید بی سبب از این اجرا بپردازیم.