تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 21:18:58
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
نمایش "من" از معدود نمایش هایی است که در آن همه چیز در خدمت اجراست. متن، کارگردانی، طراحی نور، لباس ها، بازی بازیگران، حرکات و حضورشان از ابتدا تا انتها یکدست، اندازه و بدون اضافه کاری است. "من" با دادن اطلاعات پراکنده به مخاطب، یک بازی و چیدمان ذهنی را پیش می برد که با استفاده از نشانه گذاری (به زعم من) توسط کلمات و ساخت مفاهیم قابل شناسایی برای مخاطب از هر قشری، در عین نداشتن روایتی خطی، اتفاقی را بازگو می کند که در لایه های متفاوتی قابل فهم است. به زبان ساده تر، نمایش "من" یک تئاتر است. تئاتری با کیفیت که تمام اجزای آن بدون نقص در روندِ از نقطه ی آغاز تا پایان، فضایی تازه اما در عین حال آشنا را به وجود آورده اند. فضاسازی اجرا به قدری قدرتمند است که تنوع احساسی را بدون هرگونه اضافه کاری یا حقنه کردن، در برگرفته است و این نقطه ی افتراق نوشته ی سیاوش پاکراه با دیگر اجراهایی است که به هر قیمتی سعی در متفاوت بودن یا خنده گرفتن یا به گریه واداشتن تماشاگر دارند. فضای خالی صحنه و طراحی نور این امکان را به کارگردان و بازیگران داده است تا فضا را با خود فضا بسازند. با کلام، بدن، نگاه و ارتباط. شاید دشوارترین کار ساختن همه چیز در همین نیستی باشد. غزاله توده زعیم، شبنم دادخواه، امیر شمس و مصطفی لطیفی خواه، همگی در خدمت اجرا هستند و نظم، به جا بودگی و زیبایی را توأمان روی صحنه به نمایش می گذارند و کنار یکدیگر به شدت دیدنی و دوست داشتنی هستند. نمایش "من" یک اجرای صادقانه و عمیق است.
بابک، امیر مسعود، پوریا صادقی و mahnaz این را
خواندند
سیاوش پاکراه، آقامیلاد طیبی و محمد ونائی این را دوست دارند
سیاوش پاکراه، آقامیلاد طیبی و محمد ونائی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یادداشت استاد حمیدرضا نعیمی درباره نمایش ماشینیست:
نگاهی به نمایش ماشینیست
به نویسندگی و کارگردانی مهدی مشهدی کاظمی
اگر چه این روزها در شهر خبری نیست، اما در تالار مولوی خیلی خبرهاست. یکی : اجرای نمایشی دانشجویی با تعریف و خون ِ تئاتر دانشجویی ... " ماشینیست ".
تا مدت ها می گفتند : " تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ قطع می شود ". شوخی درآمد که : تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ شکسته می شود ". و این به درستی مصداق ِ اجرای نمایش ماشینیست است. نمایشی با حماسه بدن ... آن جا که سکوت به هزار زبان در جریان است. اگر چه مهدی مشهدی کاظمی بیش از آن که باید، این سکوت دراماتیک را می شکند و حرف می زند، اما آن چه بر سرزمین تالار مولوی سلطنت می کند " زبان بدن ... دیدن ادامه ›› " است.
نمایش " ماشینیست " از آن نمایش هایی است که این روزها بسیار جای خالی شان احساس می شود : نمایشی نه با قراردادها و قواعد مرسوم، که عصیان گر، یاغی، داغ و پر از شر و شور ِ جوانی ... خموده نیست، بی حرف نیست، اتفاقاً سیلی می زند. پویان یحیی پور با حضور چند دقیقه ای خود برای همیشه در ذهن ها می ماند، همین طور ماهانا نریمانی، آرش اشاداد،حسام الدین آریان فر، ایمان دهیادگاری، امیرحسین میرفندرسکی و البته مهدی مشهدی کاظمی که تلاش می کند متفاوت باشد در ارائه همه ی کارهایی که با بدن می کند. طراحی ها بر اساس ِ " نقطه – خط " قابلیت ها و انعطاف بدنی او را دو چندان می کند. غلظت، سبک و سنگین شدن حرکات باعث تنوع ِ ریتم و تمپو در اجرای او می شود. ایکاش طراحی و عملکرد نور تا این اندازه ضعیف نبود و از داربست های فلزی بهره بیشتری برده می شد، اما هیچ کدام از این اشکالات موجب نمی شود که تماشاگر از دیدن این اثر ِ محترم لذت ِ کافی را نبرد. بی شک ما در آینده از مهدی مشهدی کاظمی چه در حوزه ی بازی و چه در حوزه ی کارگردانی شاهد ِ اتفاقات خجسته خواهیم بود.
دیدن این اثر متفاوت و ارزشمند را از دست ندهید.
با آرزوی شادکامی
حمیدرضا نعیمی
نگاهی به نمایش ماشینیست
به نویسندگی و کارگردانی مهدی مشهدی کاظمی
اگر چه این روزها در شهر خبری نیست، اما در تالار مولوی خیلی خبرهاست. یکی : اجرای نمایشی دانشجویی با تعریف و خون ِ تئاتر دانشجویی ... " ماشینیست ".
تا مدت ها می گفتند : " تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ قطع می شود ". شوخی درآمد که : تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ شکسته می شود ". و این به درستی مصداق ِ اجرای نمایش ماشینیست است. نمایشی با حماسه بدن ... آن جا که سکوت به هزار زبان در جریان است. اگر چه مهدی مشهدی کاظمی بیش از آن که باید، این سکوت دراماتیک را می شکند و حرف می زند، اما آن چه بر سرزمین تالار مولوی سلطنت می کند " زبان بدن ... دیدن ادامه ›› " است.
نمایش " ماشینیست " از آن نمایش هایی است که این روزها بسیار جای خالی شان احساس می شود : نمایشی نه با قراردادها و قواعد مرسوم، که عصیان گر، یاغی، داغ و پر از شر و شور ِ جوانی ... خموده نیست، بی حرف نیست، اتفاقاً سیلی می زند. پویان یحیی پور با حضور چند دقیقه ای خود برای همیشه در ذهن ها می ماند، همین طور ماهانا نریمانی، آرش اشاداد،حسام الدین آریان فر، ایمان دهیادگاری، امیرحسین میرفندرسکی و البته مهدی مشهدی کاظمی که تلاش می کند متفاوت باشد در ارائه همه ی کارهایی که با بدن می کند. طراحی ها بر اساس ِ " نقطه – خط " قابلیت ها و انعطاف بدنی او را دو چندان می کند. غلظت، سبک و سنگین شدن حرکات باعث تنوع ِ ریتم و تمپو در اجرای او می شود. ایکاش طراحی و عملکرد نور تا این اندازه ضعیف نبود و از داربست های فلزی بهره بیشتری برده می شد، اما هیچ کدام از این اشکالات موجب نمی شود که تماشاگر از دیدن این اثر ِ محترم لذت ِ کافی را نبرد. بی شک ما در آینده از مهدی مشهدی کاظمی چه در حوزه ی بازی و چه در حوزه ی کارگردانی شاهد ِ اتفاقات خجسته خواهیم بود.
دیدن این اثر متفاوت و ارزشمند را از دست ندهید.
با آرزوی شادکامی
حمیدرضا نعیمی
الهام. ب این را
دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نگاهی به نمایش ماشینیست
به نویسندگی و کارگردانی مهدی مشهدی کاظمی
اگر چه این روزها در شهر خبری نیست، اما در تالار مولوی خیلی خبرهاست. یکی : اجرای نمایشی دانشجویی با تعریف و خون ِ تئاتر دانشجویی ... " ماشینیست ".
تا مدت ها می گفتند : " تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ قطع می شود ". شوخی درآمد که : تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ شکسته می شود ". و این به درستی مصداق ِ اجرای نمایش ماشینیست است. نمایشی با حماسه بدن ... آن جا که سکوت به هزار زبان در جریان است. اگر چه مهدی مشهدی کاظمی بیش از آن که باید، این سکوت دراماتیک را می شکند و حرف می زند، اما آن چه بر سرزمین تالار مولوی سلطنت می کند " زبان بدن " است.
نمایش " ماشینیست " از آن نمایش هایی است که این روزها بسیار جای خالی شان احساس می شود : نمایشی نه با قراردادها و قواعد مرسوم، که عصیان گر، یاغی، داغ و پر از شر و شور ِ جوانی ... خموده نیست، بی حرف نیست، اتفاقاً سیلی می زند. پویان یحیی پور با حضور چند دقیقه ای خود برای همیشه در ذهن ها می ماند، همین طور ماهانا نریمانی، آرش اشاداد،حسام الدین آریان فر، ایمان دهیادگاری، امیرحسین میرفندرسکی و البته مهدی مشهدی کاظمی که تلاش می کند متفاوت باشد در ارائه همه ی کارهایی که با بدن می کند. طراحی ها بر اساس ِ " نقطه – خط " قابلیت ها و انعطاف بدنی او را دو چندان می کند. غلظت، سبک ... دیدن ادامه ›› و سنگین شدن حرکات باعث تنوع ِ ریتم و تمپو در اجرای او می شود. ایکاش طراحی و عملکرد نور تا این اندازه ضعیف نبود و از داربست های فلزی بهره بیشتری برده می شد، اما هیچ کدام از این اشکالات موجب نمی شود که تماشاگر از دیدن این اثر ِ محترم لذت ِ کافی را نبرد. بی شک ما در آینده از مهدی مشهدی کاظمی چه در حوزه ی بازی و چه در حوزه ی کارگردانی شاهد ِ اتفاقات خجسته خواهیم بود.
دیدن این اثر متفاوت و ارزشمند را از دست ندهید.
با آرزوی شادکامی
حمیدرضا نعیمی
به نویسندگی و کارگردانی مهدی مشهدی کاظمی
اگر چه این روزها در شهر خبری نیست، اما در تالار مولوی خیلی خبرهاست. یکی : اجرای نمایشی دانشجویی با تعریف و خون ِ تئاتر دانشجویی ... " ماشینیست ".
تا مدت ها می گفتند : " تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ قطع می شود ". شوخی درآمد که : تئاتر، سکوتی است که با دیالوگ شکسته می شود ". و این به درستی مصداق ِ اجرای نمایش ماشینیست است. نمایشی با حماسه بدن ... آن جا که سکوت به هزار زبان در جریان است. اگر چه مهدی مشهدی کاظمی بیش از آن که باید، این سکوت دراماتیک را می شکند و حرف می زند، اما آن چه بر سرزمین تالار مولوی سلطنت می کند " زبان بدن " است.
نمایش " ماشینیست " از آن نمایش هایی است که این روزها بسیار جای خالی شان احساس می شود : نمایشی نه با قراردادها و قواعد مرسوم، که عصیان گر، یاغی، داغ و پر از شر و شور ِ جوانی ... خموده نیست، بی حرف نیست، اتفاقاً سیلی می زند. پویان یحیی پور با حضور چند دقیقه ای خود برای همیشه در ذهن ها می ماند، همین طور ماهانا نریمانی، آرش اشاداد،حسام الدین آریان فر، ایمان دهیادگاری، امیرحسین میرفندرسکی و البته مهدی مشهدی کاظمی که تلاش می کند متفاوت باشد در ارائه همه ی کارهایی که با بدن می کند. طراحی ها بر اساس ِ " نقطه – خط " قابلیت ها و انعطاف بدنی او را دو چندان می کند. غلظت، سبک ... دیدن ادامه ›› و سنگین شدن حرکات باعث تنوع ِ ریتم و تمپو در اجرای او می شود. ایکاش طراحی و عملکرد نور تا این اندازه ضعیف نبود و از داربست های فلزی بهره بیشتری برده می شد، اما هیچ کدام از این اشکالات موجب نمی شود که تماشاگر از دیدن این اثر ِ محترم لذت ِ کافی را نبرد. بی شک ما در آینده از مهدی مشهدی کاظمی چه در حوزه ی بازی و چه در حوزه ی کارگردانی شاهد ِ اتفاقات خجسته خواهیم بود.
دیدن این اثر متفاوت و ارزشمند را از دست ندهید.
با آرزوی شادکامی
حمیدرضا نعیمی
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
انتخاب چه رفتن باشد،چه ماندن، از خاطرات نمی توان فرار کرد.
هر رفتنی در پی اجبار یا آرزوییست و هر ماندنی نیازمند بهانه ای.
من می روم. تو می مانی.
خاطرات سهم من و توست.
برای من کوتاه. برای تو تا ابد.
هدیه ی من به تو، دور تسلسل زندگی ات است و هدیه ی تو خاطرات ممتد از تو،تو،تو.
من می روم. تو می مانی.
جایمان اگر عوض می شد، نه رسیدنی بود،نه رفتنی و نه ماندنی.
بین هر پلک زدنت باز مرا ببین، پلکت را که باز کنی همه چیز همان است که بود.
من رفته ام، تو مانده ای و انتخاب من.
----------------
صدای زمین صفر
هر رفتنی در پی اجبار یا آرزوییست و هر ماندنی نیازمند بهانه ای.
من می روم. تو می مانی.
خاطرات سهم من و توست.
برای من کوتاه. برای تو تا ابد.
هدیه ی من به تو، دور تسلسل زندگی ات است و هدیه ی تو خاطرات ممتد از تو،تو،تو.
من می روم. تو می مانی.
جایمان اگر عوض می شد، نه رسیدنی بود،نه رفتنی و نه ماندنی.
بین هر پلک زدنت باز مرا ببین، پلکت را که باز کنی همه چیز همان است که بود.
من رفته ام، تو مانده ای و انتخاب من.
----------------
صدای زمین صفر
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۰,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۵۰ برنامه
+۹,۳۰۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۱۳ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
