یه جوری آخر نمایش بغضم گرفته بود که نمی‌دونستم بلند شم برم یا همون‌جا بمونم.
«راه‌هایی برای فراموشی» فقط یه تئاتر نبود، یه یادآوری دردناک و در عین حال لطیف بود از چیزایی که دوست داریم فراموششون کنیم ولی نمی‌تونیم.
بازی‌ها بی‌ادعا و عمیق، صحنه ساده ولی دقیق، و همه‌چیز طوری چیده شده بود که آدم با دلش ببینه، نه فقط با چشم.بازی فوق العاده ی بازیگر خانم و کارگردانی بی نقص سمیه مهری نقطه ی قوت ماجرا بود.