سلام
اگر چه پوستر و توضیح نمایش خیلی جذاب به نظر می آید ولی بازی، متن، دکور و ... بسیار ضعیف بود. علاوه بر این، صندلی های خالی که تقریبا نود درصد سالن بود، با مهمان هایی که عمدتا دانشجو بودند و رایگان به تماشا نشسته بودند، پر شده بود. در حین اجرا صحبت می شد، با موبایل کار می شد و خوراکی می خوردند. عکاس، وسط اجرا از جلوی صحنه رفت و آمد می‌کرد. لرزش سالن به خاطر خطوط مترو هم بخشی از کار بود. پیام پررنگ داستان، همدلی بدون قضاوت و دیدن سهم خود در امور بود که ای کاش به این فرم ضعیف اجرا نمی شد. البته این که رواندرمانگران به شرح موضوعات از طریق هنر روی بیاوردند اتفاق مبارکی است ولی با همکاری مناسب با هنرمندان حرفه ای.