حسین رحمانی هنرجو

درباره نمایش نامه «سؤ تفاهم» اثر آلبر کامو
نمایش نامه سؤ تفاهم واقعاً اثر خارق العاده ای است گرچه شاید بهترین اثر آلبر کامو نباشد . به خصوص اینکه بازتاب دهنده ی واقعی اوضاع اروپای آن زمان می باشد. در واقع خود نمایش نامه واکنشی به جنگ و ناامنی و ویرانی و فقر روزگار خود میباشد. خاصه اینکه کامو این نمایش نامه را در سال 1941 و در زمانی که فرانسه در اشغال آلمان بود نوشته است که خود کامو نیز آن زمان در یکی از گروه های مقاومت در میان کوهستان های مرکزی فرانسه به سر میبرد. نویسنده در این نمایش نامه بخشی از باورهای اساسی خود را گنجانده است و شاید یکی از مهمترین دلایل اینکه کامو را پوچ گرا میخوانند این است که عقاید و باورهای خود را در آثارش و از زبان قهرمانان آثارش بازگو میکند، نمونه های آن را می توان در سؤ تفاهم به تعدد مشاهده کرد جمله اینکه از زبان قهرمان نمایش نامه میگوید : «....بدانید که نه برای او، نه برای ما، نه در زندگی، نه در مرگ آرامش و مأمنی وجود ندارد.زیرا نمیتوان این خاک انبوه و محروم از روشنایی را، که برای تغذیه جانوران کور در آن فرو میرویم مأمن خود نامید.این طور نیست؟»
کامو در واقع دراین اثر زندگی انسان را به محض قطع جریان مادی خون و نفس در جسم، تمام شده میداند و انسان را در همان جسم تعریف میکند همانطور که در جاهای مختلف این اثر هیچ منطقی را برای خلقت جهان و اتفاقات کائنات قائل نیست جایی که میگوید «... اما این دنیا هم منطقی نیست و من که سرد و گرم روزگار را چشیده ام می توانم به درستی بگویم که از خلقت تا انهدام هم منطقی نیست» همچنین جایی که در نمایش نامه از باب تمثیل عشق را بر میگزیند و ضمن تعمیم نابجای آن به سایر امور این جهانی، عشق را ( و کل خلقت و زندگی را ) بیهوده می داند و بدین طریق به قیاس باطل می افتد و خود نیز دچار سؤ تفاهم میشود و به پوچی می گراید. گرچه این سؤ تفاهم نیز بازتاب جنگ زدگی، بی عدالتی، فقر، بی هویتی و آشفتگی اروپای آن زمان است .