دیگر یارای گرفتن قلم در دستانم نیست
شدید می لرزد !
دکتر ها به این حالت می گویند " پارکینسون " !
و هیچ کس نمی دانست
که حتی تصور نبودن تو ، لرزه بر اندام من می انداخت

تنها برنامه ای که تکرارش آرزوی من است ، پخش زنده ی نگاه توست

دلم امشب چنان خون شد
که دور از وادی عشق و غزل بیچاره مجنون شد
دگر هیچش نماند از دل
همه پر پر شد و چون لاله گلگون شد
چکید اشکی...
همه جغرافیای صورتم خون شد
به یکباره جهان در پیش چشمم
خوار و پست و کوچک و
همچون دلی از سینه بیرون شد
نمی خواهم من امشب را
چرایش را نمیدانم
فقط ای دوست آری با تو ام ای دوست
بیا مردی کن و از من نپرس امشب چرا
یکباره این دل
پر از اشک و غم و ناله
چو مجنون شد...

به تنهایی خود عادت کرده بودم،
آمدی،
در کنارم نشستی و چه خوب غبار تنهایی را از دلم زدودی .
دانه های امید را در شوره زار دلم کاشتی !
چه حیف ،
چه حیف که بر خواستی و رفتی
ولی ندیدی که آن دانه های امید که داشتند سبز می شدنددر زیر قدمهایت ، همه مردند !
و من این بار ، با غم جوانه های مرده باید
به تنهایی خود عادت کنم !

نمی دانم ، نمی دانم چرا
ولی باز هم به جرم عاشقی
می خواهند مرا به دار تنهایی بیاویزند
حال معنی این جمله را می فهمم که می گفت :
" من تو را دوست دارم ، تو دیگری را و دیگری ما را ،
و همه ما تنهاییم ! "

آن زمان که به خدا نزدیکتر بودم
در بالای صخره ها
فهمیدم که چقدر دوست می دارمش !