نمایشگاه›جهان موازی

هنر در همه‌ی تاریخ در حال انعکاس واقعیت بیرونی است. منتها این واقعیت را توسط یک جهان موازی به تصویر کشیده است. این جهان‌های موازی هر چه که باشند از واقعگرا تا انتزاعی به گونه‌ای ذهنی از طبیعت امتناع میکنند حتی وقتی عکاسی قدم به دنیای تصویر گذاشت، خیلی زود از واقعیت بیرونی اجتناب کرد. در این نمایش سعی داریم از هنرمندان بخواهیم هرکدام متناسب با پرهیز شخصی از واقعیت، یک فراواقعیت را رو در روی ما قرار بدهند. فراواقعی بودن لزوما به معنای سورئال بودن نیست. در اتمسفر ایرانی که تحمل واقعیت موجود خیلی ساده هم نیست، فراواقعگرا بودن نیز نوعی تلاش برای بقا و حیات هنرمندانه است. بینندهی چنین نمایشی باید از دسته بندی ژانر یا سبک شناسانه فاصله بگیرد و خودش را رو در روی آینه ی خودش قرار دهد. آنچه ما ایرانیان را کنار هم قرار میدهد، نوع ی همدل ی و همفکری جمعی است و هنر چنین فرصتی را در اختیار ما قرار خواهد داد.