نمایشگاه›کارخانه ۰۴

 روزهای تعطیل گالری: پنج‌شنبه‌ها 

سلسله­ نمایش «کارخانه» به ارائه­ ی آن دسته آثار کم­تردیده ­شده­ از هنرمندان گالری تعلق دارد که یا در حال انجام­ اند یا به واسطه ­ی نمایش در آرت­فرها و نمایش­ های بین ­المللی از نظر مخاطبان داخلی دور مانده ­اند. در «کارخانه 04» آثاری از ساسان ­ابری، امیرحسین بیانی، مجید بیگلری، میلاد جهانگیری، امیرحسین زنجانی، بهرنگ صمدزادگان، علی فی، زهرا قیاسی، امیرنصر کم­گویان، حسین محمدی، سیدمحمد مساوات و مهسا نوری ارائه می­ شود.
ساسان ابری در مجموعه­ ی تازه ­اش «مجال» با تأکید بر رویکردی طراحانه، خاطرات و عکس­ها را در فرایند انتقال و چاپ به گونه­ ای با خطوط متوالی و گاهی متقاطع تداعی می­ کند که انگار تکه ­ای از هریک از پرسوناژها لابه­ لای خط­ها و زمان جا مانده است. اصرار به تجربه­ ی تک ­نسخه­ سازی و کم­رنگ کردن مفهوم تکثر عکس­ گونه در کارهای اخیر ساسان، حضور او را در روند بازخلق، فردی­ تر و خودمانی ­تر می­ کند.
امیرحسین بیانی در «مجموعه‌ی وفاداری (قسمت سوم)» با حذف فیگورهای انسانی از نقاشی ­هایش برای اولین­ بار و­ با اشاره­ ی ضمنی به سیاست و قدرت و رابطه آن با زندگی روزمره، کارش را عامدانه، انتزاعی ­تر از همیشه ادامه می ­دهد.
مجید بیگلری که همواره در فعالیتش رمزگان تصویری را از مخاطب پنهان کرده تا راه رسیدن به معنا پرفرازونشیب باشد، در «دوده، مه، خاک» هم رویکردی شبیه به مجموعه ­های قبل دارد. گویی با مهر و موم کردن اسناد قدیمی مهاجرت یک خانواده بر روی قوطی­حلبی­ها و نقشه­ های خیالی یک مأمن رویایی در غربت، دست به پرسش­ های تازه­ای از مخاطب می ­زند.
خدایان در نقاشی میلاد جهانگیری و در مجموعه ­ی «خدایان: در دست ساخت» نه به عنوان خالق بلکه در فضایی خالی از حضور انسان همانند مخلوقی به تصویر کشیده می ­شوند که چیزی جز زیبایی دروغین نیست. مخلوقاتی که وجودشان با بازتولید بی ­شمار از شادی رهاننده به تناقضی دردناک ختم می ­شود. او در «روزهای تلخ» با رویکردی مشابه، سوگواری جمعی و بی­ان تهایی را به تصویر می­ کشد که گویی راه فراری از آن نیست.
امیرحسین زنجانی در «هلهله» نا­چهره­ هایی را به تصویر می­ کشد که در عین درهم­ تنیدگی، هم­بستگی ندارند. در راستای مجموعه­ های قبلی، امیرحسین مسائل تاریخی- اجتماعی و میلیتاریسم امروزی را در میان انبوه تن­هایی واکاوی می­ کند که چیستی و هویت­شان دچار اضمحلال شده و در پس­زمینه فرو رفته است.
بهرنگ صمدزادگان در چیدمان «عشاق در تاریکی» در ادامه ­ی مجموعه ­ی پیشین­ اش، تلاش در ساختن روایتی دارد که گویی تا حالا از منظر به دور مانده است. رنگ­­ه ای سرزنده­ی آبرنگ و یادمان­ های سرامیکی به­ جامانده­ی تک­ رنگ و منزوی در کار او تبدیل به هجویه ­ای می­ شوند برای عشاقی که تحت ­تاثیر تغییرات بزرگ سیاسی-اجتماعی سرشت شومی جز فراق در انتظارشان نیست.
علی فی در مجموعه­ ی «ادراک­پریشی» داده­ های بیولوژیکی فعالیت مغزی­اش هنگام به یاد آوردن خاطرات را به شکلی بصری ارائه می ­دهد، تصاویری انتزاعی که برای او مانند نوار مغز عمل می­کنند. او در این پروژه رابطه­ ی تغییر زیستگاه و هماهنگی خاطرات قدیمی را با محیط جدید کنکاش می کند.
زهرا قیاسی در مجموعه ­ی «ونوس؛ آنجا که خورشید از غرب طلوع می‌کند و در شرق، غروب.» به دنبال رویکرد همیشگی­ اش که از هم گسیختگی ­های واقعیت را جست ­وجو می ­کند، این­ بار با پرتاب خود به سیاره­ ای فانتزی، این ماجراجویی را در خیال ادامه می­دهد و به جای ارجاع­ های تاریخی-ادبیاتی قبلی این­ بار به ناخودآگاهش پناه برده است.
امیرنصر کم­گویان در مجموعه­ ی در دست انجام و تازه­اش بدون تأکید بر قرار دادن عناصر در مکان و زمانی خاص، فرم­ های ارگانیک و غیرارگانیک را در عین تضاد با وحدت و یگانگی به تصویر در می ­آورد. او در تقارنی نامتقارن مرز بین عناصر را «ناتعریف» و وضعیتی چندبعدی خلق می­کند که در فرم به مجسمه­ های دوبعدی از طراحی ­های مهندسی ­شده­ اش می ­ماند.
حسین محمدی در مجموعه­ ی «یَزَشْن» با آغاز کار در ذهن و نه بازنمایی دنیای بیرون، آثاری کم­ وبیش انتزاعی خلق می­کند که واقع­گرا به چشم می­ آیند. حسین با رویکردی نو به اساطیر ایران و با استفاده از مفهوم و ترکیب­ بندی عناصر چهارگانه، سعی در یادآوری مفاهیم کهن و بنیادی فرهنگ ایران به انسان ایرانی دارد.
سید محمد مساوات در «عَن و مُرق» با رویکرد هجوآمیز همیشگی خود مفاهیم زبانی و تصویری ملموس را جوری به بازی می­ گیرد که معنا به بازشکل­ گیری در ذهن مخاطب وادار شود. او با ضرب­ قلم­های آشنای خود کلمات را از حاشیه ­ی امن­شان بیرون می­ کشد و نقشی جدید به آن­ ها می دهد.
مهسا نوری که همواره فریبندگی و وهمناکی آب توأمان در آثارش نقشی مهم دارد، در مجموعه­ ی «غسل با رویا» فانتزی عجیب و رنگارنگی می ­سازد که گویی آن را از پس رویاهایش بیرون کشیده تا تطهیر از پلیدی ­های جهان در واقعیت میسر ­شود.