نمایشگاه›پیش تر از نو بهار

 روزهای تعطیل گالری: جمعه، شنبه، یکشنبه 

روزگاری را می گذرانیم که مقوله ی نقاشی خط حال خوشی ندارد.

از باسمه کاری های لتریسم گذشته گرفته تا هرزپرانی های به اصطلاح هنرمندان مدرن امروزی.

گویی جملگی بر خاموشی و فراموشی این پدیده ی نوظهور اصرار
عجیب و بی وقفه ای می ورزند، از نقاش و گرافیست و خوشنویس گرفته تا ارباب
دیگر شاخه های هنرهای تجسمی، همگی خود را وابسته، دلبسته و ای بسا مبدع این
هنر می دانند و چه روزان خسته و چه آثار آشفته ای را که به نظاره ننشسته
ایم!.

دوران گذار را می گذرانیم و از آن گزیری نیست.

به انتظار می نشینیم آینده را که سره از ناسره تمیز داده شود تا بیدار شویم و شوند.

در این آشفته بازار هستند رهروانی که به خوشنویسی عشقی عمیق
می ورزند و همراه آن دلبسته ی رمز و رازهای فضاهای نقاشی و گرافیک و دیگرند
و به پیوند نظری اینان با خوشنویسی که محصول اش نقاشی خط امروز است اهتمام
مدام می ورزند.

خانم ربابه حسین پور از جمله ی این عاشقان است. هم به
خوشنویسی ارادت ویژه ای دارد و تودرتوهای وهم انگیزش را می پاید و هم جست
وجوگر عالَم نویست در زیبایی شناسی بصری امروز.

به صراحت می توان گفت که ایشان تلاشی قابل ستایش و تقدیر می
ورزند، هم از این سو که مادرند و دلباخته ی فرزند که زندگی ست و هم از سویی
دیگر این هنر را به زمین نگذاشته اند و این هر دو را عاشقانه به همراه
دارند و با آن سرخوش اند.

اشتیاق، دلبستگی و تلاش همواره ایشان را می ستایم و به پشتکارشان درود می فرستم.

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

گفتم ای خواجه عاقل هنری بهتر از این!

برای ایشان شوری مدام و عشقی سرشار را آرزو می کنم.

عین الدین صادق زاده

بهمن 92 تهران

مقدمه استاد عین الدین صادق زاده بر نمایشگاه «بهانه های رنگین»