نمایشگاه›بانوی سپید

 روزهای تعطیل گالری: پنجشنبه ها 

به نام خدا
بنا به نظریه ی رولان بارت، روایت با تمام اشکال بی پایانش، درهمه ی مکان ها و در همه ی جوامع حضور دارد و روایت نیز همچون خود زندگی، فراگیر و فراملی و فراتاریخی و فرافرهنگی است. اگر روایت را مجموعه ای از نشانه ها در نظر بگیریم که قابل دسته بندی در گروه های مختلفی از جمله نشانه های روایت کردن و نشانه های رویدادهای روایت شده است، فرآیند خلق روایت و اجزای آن، ابزاری است که خالق روایت از آن بهره می برد تا موضوع یا موضوعات مورد نظرش را بهتر بیان کند. در این نقطه، نظام گفته پردازی نیازمند دو فرد است؛ سخنگو و سخنگیر یا راوی و روایت شنو. درحقیقت، حضور سخنگیر یا روایت شنو به اندازه ی راوی یا سخنگو مهم است و اوست که حضور و موجودیت روایت را معنا می بخشد. کریستین بوبن، با خوانش روایت یا زندگی نامه ی امیلی دیکینسون، اشعار وی، نامه ها و مجموعه اسناد باقی مانده از خانواده ی دیکینسون، در نقش یک سخنگیر یا روایت شنو ظاهر می شود؛ قصه ای واقعی از بانویی سپیدپوش در آمهرست در قرن نوزدهم. بوبن فرانسوی با بهرهگیری از چنین داستانی و ذهنیات و رویکردهای فردی خویش، روایتی را با مجموعه ای از نشانه های نمادین (نوشتار) خلق می نماید که زمان و مکان متعارف در آن معنایی ندارد؛ او به دنیای ذهنی امیلی پای گذاشته و لحظاتی از غم، شادی، هیجان، ترس و خلصه را برای مخاطب روایت می کند که برگرفته از ناخودآگاه فردی خویش است؛ جایی که عقلانیت جای خود را به احساسات می دهد و روابط میان نشانه ها، از حدود متعارف خارج شده و دنیای شکل گرفته، دنیایی است فراگیر، فراملی، فراتاریخی و فرافرهنگی.
با علم به چنین رویکردی در کتاب «بانوی سپید» بر آن شدیم تا تجربه ای دیداری از خوانش روایت امیلی را برای مخاطب ایجاد نماییم؛ جایی که نشانه ها در یک نظام گفته پردازی بصری در کنار یکدیگر قرار گرفته و از منظر و زاویه دید گفته پرداز یا تصویرگر ارایه خواهند شد. در این گفتمان دیداری، مخاطب یا سخنگیر، با نشانه های شمایلی مواجه است که بر اساس روابط مکانی شان در کادر تعریف شده و فردیت و دیدگاه هنرمند یا تصویرگر محملی است برای دیگرگون دیدن موضوع ارایه شده. نکته ی قابل تامل این است که هنرمندان و تصویرگران ایرانی با خوانش روایت امیلی از دیدگاه و زاویه دید بوبن دست به ساخت و پرداخت تصویر زده و تنها برخورد و نگاه فردی آن ها با گفتمان متن و چگونگی بکارگیری نشانه های شمایلی در گفتمان دیداری جهت بیان روایت با رویکردهای فکری و فلسفی فردی شان مد نظر است. از این جهت، برای هر فریم دو زاویه دید در نظر گرفته شده تا انتخاب درک تصویر به عهده ی مخاطبی وانهاده شود که باید خوانش روایت را بر اساس درک روابط مکانی نشانه های شمایلی به نظاره بنشیند و در عین حال تصور و تجسم تصویر از دو نما شروعی است بر ادامه¬ی روایت از سوی او؛ روایتی که در همه ی جوامع و مکان ها حضور دارد و به گفته ی پل ریکور: هنر روایت¬گری چیزی جز تاریخ تخیل ما نیست.