آراد غلامی نسب عکاس

از ابتدای شروع نمایش در فضای نوستالژیکی قرار گرفتم ، دیالوگ ها و نقش آفرینی خوب بازیگران گویی زمان را در دهه ۴۰ و ۵۰ تداعی می کند .
متن نمایشنامه در فاصله کوتاهی میان واقعیت و رویا ، با تلفیقی زیبا از نمایش و موسیقی احساس بر انگیز بر ذهن و روح مخاطب تأثیری ژرف می‌گذاشت .
نوازندگی فوق العاده آقای بهزاد عبدی و صدای دلنشین جناب حسین میرزاییان و خانم بهناز نادری در طول نمایش فضا را صد چندان پر احساس میکند گویی زمان برای مدتی متوقف می شود .
نمایش با رویکردی اجتماعی و بازنمایی تاثیرش در هنر و زندگی پر دغدغه هنرمند منتهی ست به پایانی تراژیک در زندگی واقعی و در نهایت ادامه یافتن در رویا...