داستان تکراری ای بود که به شیوه ای بسیار نو بیان شده بود... نمایشی که چشم تماشاگر به دیدنِ صحنه هایش عادت ندارد...
و من احتمالا زیادی احساساتی ام که در صحنه های پایانی و اوج داستان اشکم درومد...
زحمت خیلی خیلی زیادی که برای اجرای این نمایش کشیده میشه ستوندنیه ... به همه ی گروه خسته نباشید میگم
در ضمن ما بلیط بلوک D رو داشتیم و با خوندنِ کامنتهای اینجا قبل از دیدنِ نمایش فکر میکردم الان میرم و هیچی از نمایش نمیبینم و خودم رو راضی کرده بودم که حتی اگه چیزی ندیدم به یه نمایش رادیویی دلخوش باشم... اما واقعا دید بدی نداشتیم و خیلی هم خوب بود...به نظر من شاید بلوکهای کناری حتی گاهی چیزهایی رو میبینن که بلوکهای روبرویی از دیدنشون عاجزند... به هر حال بهتره یکم خوشبین تر به قضایا نگاه کنیم و اینقد مقزضانه کامنت نذاریم...
درسته نمایش با تاخیر 20 دقیقه ای شروع شد ولی اینم خیلی آزار دهنده نیس... مخصوصا تو جایی که ما داریم زندگی میکنیم...
به نظرم بهتره نه خلقِ خودمون رو تنگ کنیم نه با حرفهایی که از بدبینیهامون سرچشمه میگیره فکر دیگران رو مکدر :)