من هنوز این نمایش رو ندیدیدم، اما با خواندن نظرات چند نکته به نظرم می رسد:
1. موضوعات تمام داستانها، نمایشنامه ها.، فیلم ها و... تکراری هستند چرا که زندگی بشر در نوع خود تکراری ست و موضوعاتی مرتبط با صفات انسانی هم به طبع تکراری، چیزی که در دنیای امروز هنر اهمیت دارد چگونه گفتن است. تقریبا محتوای آثار مشابه هستند اما فرم بیانی اهمیت دارد.بنابراین این موضوع فی نفسه هیچ ایرادی به کار وارد نمیکند.
2. الفاظ رکیک، فکر میکنم دوستانی که مخاطب تاتر هستند لابد سری هم به ادبیات زده اند و کیست که مثنوی را تا به حال باز نکرده باشد و اهل فرهنگ و هنر و ادب باشد. این نوع الفاظ در ادبیات و هنر چیزی عجیب و غریب نیست که از کره ماه آمده باشد.
3. مملکتی صاحب فرهنگ و هنر میشود که قدر و اهمیت دوره های قبلی خودش را بداند. در خارج از ایران برای چنین نویسنده هایی هم رده استاد رادی موزه میسازند و میدان میزنند و چه و چه و کارهایی و قدر دانی ما از فرهنگ آفرینان کشورمان بدین شکل است که سرسری ترین نظرات غیر کارشناسی را بدون فکر و تامل بر زبان برانیم و فکر کنیم که این ما هستیم که مرکز جهانیم. نخیر هروقت به میان گود آمدیم و قلم به دست گرفتیم و خاک صحنه خوردیم آن وقت این طور به راحتی اظهار نظر سردستی کنیم و زحمت چند ماهه یک تیم را با یک جمله کوتاه به زیر سوال ببریم.
قصه هنر و مخاطب واقعی آن این بیت است:
من این حروف نوشتم چنان که غیرندانست
تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی
با عرض خسته نباشید به تمام عوامل اللخصوص استاد مرزبان و نصریان این کار هم مثل هر اثر دیگر مخاطبان واقعی خود را دارد.