کاهانی در کارگردانی، بی‌آنکه به جلوه‌گری شخصی متوسل شود، میزانسن‌ها را بر منطق موقعیت بنا کرده و حرکت‌ها و نگاه‌ها را در پیوندی طبیعی با ضرباهنگ متن قرار داده است. انتخاب او برای پرهیز از دکور شلوغ، به نفع ایجاد رئالیسمی انتزاعی تمام شده که هم واقعیت را تداعی می‌کند و هم فضای استعاری را زنده نگه می‌دارد.
«محیط زیست» در مضمون شاید آشنا به نظر برسد، اما در اجرا به گونه‌ای شکل یافته که تماشاگر نه‌تنها روایت را دنبال می‌کند بلکه در ریتم و جزئیات آن غوطه‌ور می‌شود. "محیط زیست" اگر بار دیگر به صحنه بازگردد و با جریان توجه تماشاگران امروز همسو شود، می‌تواند دامنه‌ی اثرگذاری‌اش را چند برابر کند؛
♥️