بر زمین می‌زندش، نمایشی نیست برای دیدن، بلکه برای غوطه‌ور شدن است. اثری که از دل سکون، توفانی از معنا را در ذهن می‌سازد. اجرای آن، بیشتر مکاشفه است تا روایت.