این نمایش جادو می‌کند.
این نمایش یک شاهکار بصری است؛ از همان لحظهٔ کنار رفتن پرده، اتفاقی که در صحنه‌می افتاد و طراحی نور، چشمانت را می‌دزدد! بازیگران با حرکات فیزیکی بی‌نقص و تمرین‌شده، مثل نت‌های یک موسیقی در جای درست قرار دارند و این هماهنگی حیرت‌انگیز است.
نمایش آنقدر در فرم غرق شده که روایت و احساس را گم کرده است، اما باز هم مهم نیست؛ آنقدر شگفتی در این نمایش خواهیم دید که شاید نیاز نباشد در محتوا غرق شویم، هرچند که محتوا و متن نمایشنامه هم قابل قبول است؛ در واقع فرم به شکل عجیبی از محتوا جلو زده است.
در انتها رفتار حرفه‌ای کارگردان در محدود کردن صندلی‌های سالن به شدت قابل تقدیر است.