نمایشنامه بسیار حرفه ای و عالی که به جزییات به خوبی توجه شده و به معضل مهم جامعه به زبان طنز و دلنشین و روان پرداخته با بازی حرفه ای بازیگران مجرب و کاردرست. در فرهنگ ما از دیر باز به دلیل مرسوم بودن تعارف و حفظ ظاهر و و آبرو مدام کودک از بدو تولد تا بزرگسالی برای ابراز احساساتش به شدت قضاوت میشود یا تحت فشار قرار می‌گیرد از کودکی که دخترخاله اش اسباب بازی اش را گرفته و گریه می‌کند ولی پدر و مادر به او فشار می آورند و بعضا حتی دعوا میکنند که نه زشت است نباید گریه کنی او مهمان است و باید هوایش را داشته باشی و هیچکس نمی گوید در این لحظه تو حق داری ناراحت باشی یا حداقل یک آغوش حمایتگرانه دریافت کند تا پسر نوجوانی که فوبیای تزریق دارد و به جای همدلی می‌شنود خجالت بکش دیگر مرد شدی! که خود این جمله ابراز احساسات را برای مردان ممنوع و دور از عرف میداند! و هزاران مثال دیگر که هر روز تجربه کردیم.این نمایش بخوبی تاثیر و عوارض عدم اعتبار بخشی به احساسات فرد را در مسیر زندگی وی نشان می‌دهد. هم چنین به خوبی اثرات مخرب تبلیغ و ترویج روان شناسی زرد که از طریق فضای مجازی و توسط افراد بدون تخصص کافی مدام در حال افزایش است را خاطر نشان می‌ کند که نه تنها منجر به بهتر شدن حال افراد نمی شود بلکه با اضافه کردن بار احساس گناه و شرم از اینکه من انسان ضعیف یا ناسپاسی هستم فرد را تا مرز فروپاشی روانی میبرد و یا در بهترین حالت با سوق دادن انسان به سمت کامل گرایی اضطراب وی را بسیار بیشتر می‌کند.ودر اخر اهمیت وجود یک گوش شنوا و یک انسان امن غیر قضاوتگر که صرفا احساسات و افکار فرد آسیب دیده را بشنود ببیند و فقط شانه ای برای گریه کردن باشد بدون ارائه راهکار سریع یا تلاشی برای حذف سریع احساس آن شخص در آن زمان.
تشکر فراوان از همه عوامل که اینقدر زیبا و روان به این مساله مهم جامعه ما پرداختند.