«رام کردن اسب چوبی» تلاش می‌کند با طنز موقعیت، چهره‌ای تلخ از مناسبات مدرن و ریاکاری طبقه‌ی متوسط ارائه دهد، اما گاهی میان شوخی‌های سطحی و تم اصلی‌اش سرگردان می‌ماند.
کامران تفتی با بازی کنترل‌شده و خونسرد، مرز باریک بین نخوت و شکنندگی را خوب حفظ می‌کند. مصطفی ساسانی در نقطه‌ی مقابل، درون‌گرایی را با لحظات انفجار احساسی به تعادل می‌رساند. رابطه‌ی بین این دو بازیگر، بار اصلی درام را شکل می‌دهد، حتی در لحظاتی که متن کشش کافی ندارد.
طراحی صحنه ساده ولی مؤثر است؛ با تأکید بر اشیای روزمره‌ای که کارکرد مضاعف پیدا می‌کنند. با این حال، نمایش در برخی ریتم‌ها گرفتار تکرار و کندی می‌شود، و گاهی شوخی‌ها از عمق تراژیک موقعیت‌ها می‌کاهند.
محتوا و پیام ۷.۵
اجرا و تکنیک ۸.۵
نوآوری و خلاقیت ۸
تأثیرگذاری احساسی/فکری ۸
میانگین کل ۸