«مثلث» نمایشی‌ است که با تکیه بر بی‌منطقی آگاهانه، تعادل مخاطب را از همان ابتدا به هم می‌زند. فرم تکه‌تکه‌ و آگاهانه ناهماهنگ اجرا، دقیقاً در خدمت بیان آشوب روانی کاراکترها و شکستن توهم انسجام در روایت عمل می‌کند.
بازی قیس یساقی به‌عنوان یک مرکز چرخش بی‌ثباتی در صحنه عمل می‌کند؛ او مدام بین اغراق و سکون، جنون و استیصال، رفت‌وبرگشت دارد. محمدجواد مهدیان هم با اجرایی مبتنی بر بدن، به سیرک تاریکی که نمایش می‌سازد بُعدی تکان‌دهنده می‌دهد. بازی‌های بدن‌محور و تعامل دقیق با طراحی نور و عروسک‌ها، از نقاط قوت اجراست که به تجربه‌ای منسجم و آزاردهنده در معنای مثبتش منجر می‌شود.
تم فروپاشی درونی و بی‌تابی نسبت به معنا، به‌جای آنکه با دیالوگ تکرار شود، در ریتم پُر آشوب صحنه تنیده شده و این تصمیم، نمایش را از خطر شعاری‌شدن نجات داده است.
محتوا و پیام ۸.۵
اجرا و تکنیک ۹
نوآوری و خلاقیت ۹
تأثیرگذاری احساسی/فکری ۸.۵
میانگین کل ۸.۷۵
...
پ.ن : واقعا دمتون گرم، سراسر ذوق و لذت بودم