«مغازه خودکشی» با آن‌که از طنز سیاه و فضای گوتیک تغذیه می‌کند، در لایه‌های زیرین خود حرفی روشن و انسانی می‌زند: میل به زیستن در دل تاریکی. تم اصلی، یعنی شور زندگی در برابر وسوسه‌ی مرگ، در بازی‌ها با دقت بالایی نمود پیدا کرده است. حسین نصیری با انتخاب لحن انیمیشنی و تعلیق‌آمیز، جهان عبوس رمان را به فضای تئاتر با فرمی مستقل و خلاق منتقل کرده است، دمش گرم...
بازی داوود گراوند در نقش پدر، با کنترل دقیق تنش‌های درونی و طنز پنهان، نقطه‌ی تکیه‌گاه اثر است. آرزو صراف‌رضائی با اجرایی منعطف میان طنازی و تلخی، و مهتاب کیوان‌جو با حضور پررنگ و انرژی بدنی بالا، ریتم اثر را زنده نگه می‌دارند. بازی‌ها همدیگر را کامل می‌کنند و هیچ‌کدام در تکرار یا اغراق گرفتار نمی‌شوند.
در مجموع، «مغازه خودکشی» با ظاهری تلخ و سیاه، اما دلی گرم و امیدوار، نمایشی است که تماشاگرش را به‌جای قضاوت، به هم‌دلی دعوت می‌کند.
محتوا و پیام ۸
اجرا و تکنیک ۸.۵
نوآوری و خلاقیت ۹
تأثیرگذاری احساسی/فکری ۸
میانگین کل ۸.۵
...
پ.ن : ممنون از روحی های نمایش که پر انرژی و بسیار تعاملی بودند...