اتفاقی اومده بودم کافه و دیدم ی اجرایی هست و خب اجرای عروسکی هم نرفته بودم, اینه که تیری در تاریکی بود. متاسفانه در حالی که انتظاری هست انتظاری هم نیست. ابتدای نمایش خیلی دوست داشتنی بود, طراحی خوب صورتک ها و نشون دادن فضای کارمندی و یجورایی از خودبیگانگی توی این شرایط...ولی نمایش کم کم به سمت بیانیه صادر کردن رفت و فقط و فقط نقد های اجتماعی میکرد که خب به نظر فرم جالبی برای این قضیه انتخاب نشده بود. اجرا عملا از دست رفت و ناامید کننده شد. ولی دقیقا همین از دست رفتن و ناتوان بودن هم خیلی جالب بود چون خیلی روشن و واقعی وضعیت ما رو نشون میداد. مایی که دغدغه داریم ولی نمی‌دونیم چجوری بیانش کنیم, یا اصلا چه میل عجیبی هست برای این بیان کردن رگباری. شاید همون صورتک ها کافی بود که تماشاچی به عمق فاجعه جامعه ش پی ببره و نیازی به اون همه دیالوگ اضافی نبود. متاسفانه الآنم من توی همون زمین دارم بازی میکنم. پس در نهایت نمایش جالبی بود چون خود ناتوان جامعه مون رو در اجرا ی تئاتر به نمایش گذاشت که دقیقا با متن نمایشنامه همخوان بود. عین عکس برگردون. حتی همراهی تماشاچی ها با نمایش هم نوعی دوباره ناتوانی تماشاچی جامعه بود که اونم جالب بود.