اولین تجربه‌ی من از تئاتری با سبک سیاه‌بازی

اولین بار که نمایشی با سبک سیاه‌بازی دیدم، تجربه‌ای تازه و متفاوت برام رقم خورد. این نمایش فضایی شاد و پرانرژی داشت، اما در دل همین فضای طنزآلود، واقعیت‌های تلخ و عمیق اجتماعی به تصویر کشیده می‌شد. تضاد بین خنده و درد، چیزی بود که تا مدت‌ها ذهنم رو درگیر کرد.

هرچند بعضی از دیالوگ‌ها به‌خاطر نحوه‌ی بیان یا شلوغی صحنه‌ها واضح شنیده نمی‌شد و گاهی فهم آن سخت بود، اما بازی‌های پرجنب‌وجوش و خلاقیت بی‌وقفه‌ی بازیگران باعث شد این نقص چندان به چشم نیاد. اجرای نمایش به‌قدری پرشور و پرحرارت بود که تماشاگر رو با خودش همراه می‌کرد.

برای من، این نمایش فقط یک اجرای سرگرم‌کننده نبود؛ بلکه دریچه‌ای بود به بخشی از فرهنگ نمایشی ایران و روایتی هنرمندانه از دردهای جامعه، در ... دیدن ادامه ›› قالب خنده و شادی. این تجربه نه‌تنها باعث شد بیشتر به تئاتر علاقه‌مند بشم، بلکه نشون داد که چطور می‌شه با زبان طنز، حرف‌های جدی زد و مخاطب رو به فکر فرو برد.