نمایش فوق‌العاده خوبی بود.در واقع اجرایی بود مابین خیال و واقعیت به صورتی که مرز دو عالم مشخص نبود و حقیقت در فضای سیال بین خیال و واقعیت به رقص درآمده بود.تماشاگر نمی‌توانست با قطعیت بگوید حقیقت را در خیال یافته یا در واقعیت.
اولین کاری که از احمد سلگی دیدم و به واسطه اون شناختمش هویت پروانه های مرده بود، چند سالی هست که دیدن اسم احمد سلگی مساوی دیدن یک کار خوب شده و یخ‌بستگی هم از این قاعده مستثنی نبود.