«آتش» حق است

سخنِ دیوید لین از شکستِ اجتناب‌ناپذیرِ فیلمساز در مواجهه با واقعیت نیست؛ سخنِ او از پیروزی است، آن پیروزی که از پذیرفتن واقعیت و حتی غنیمت شمردن آن سرچشمه می‌گیرد؛ واقعیت به مثابۀ منبعِ الهام. در عینِ حال، این بدان معنا نیست که نمی‌توان با واقعیت دغل‌کاری کرد:

و شاعران را گمراهان پیروى مى‌کنند (۲۲۴) آیا ندیده‌اى که آنان در هر وادیى سرگردانند (225) و آنانند که چیزهایى مى‌گویند که انجام نمى‌دهند (226) مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و خدا را بسیار به یاد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‌اند یارى خواسته‌اند و کسانى که ستم کرده‌اند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت (227) (سورۀ الشعراء، ترجمه ... دیدن ادامه ›› فولادوند)

واقعیت به مثابۀ چراغی روشن‌کننده است که اصل را از بدل متمایز می‌سازد و «واقع‌بینی» هدفی آرمانی است. چه بسیار آثارِ هنری که واقعیت، آن‌ها را رسوا و در چشمِ مخاطبِ روشن‌دل بی‌ارزش می‌کند. به راستی چه تعداد از آثار دیروز و امروزِ سینما واقعیتی به نام «غزه» را تاب می‌آورند و مانند زباله‌ای بی‌ارزش و متعفنْ در شعله‌های آن نمی‌سوزند؟ فراتر رویم؛ واقعیتی به نامِ «غزه» در شیوۀ زندگیِ چه تعداد از ما لحاظ شده است؟ و چه تعداد از ما زباله‌هایی هستیم در مسیرِ حرکتْ به سوی آتشِ زباله‌سوزِ واقعیت؟ و أَشْهَدُ أَنَّ الْجَنَّةَ وَالنَّارَ حَقٌّ...

#سینما #فیلم #واقعیت #دیوید_لین