4 اردیبهشت به تماشای این نمایش زیبا رفتم . بازی ها و طراحی صحنه عالی بود و نگرش کلی به متن اثر برای الهام خلق آن بر روی صحنه ستودنی بود.
در پایان نمایش شما در فکر میروید که روزمرگی تا چه حد و اندازه میتواند در انسان رخنه کند اون رو اسیر خودش کنه...
یک قسمتی از نمایش دیالوگی با این مضمون بیان میشه(جمله بندی اینجانب دقیقا مطابق اثر نیست ):
اگر یک روز از این آشغال دونی برم دلم برایش تنگ میشه ..دلم برایش تنگ میشه ؟
و این خیلی برای بعضی از ماها ملموس هست که ما پس از پشت سر گذاشتن غم ها و عوامل رنجشمان دلتنگشان بشیم...
اثر قابل تامل و ستودنی ای بود
سپاس از زحمات شما