نادر فلاح یکبار در نقش الماس در فیلم مانی حقیقی چشم‌ها رو با زبونش می‌شست و ضدعفونی میکرد، این بار هم این کار رو تکرار کرد؛ با این تفاوت که به مانند ذات الماس روی صحنه درخشید و چشم‌های ما مخاطبانش رو بعد از مدت‌ها با یک پرفورمنس بی‌نقص جلا داد. درسته یاور خوشنام سیاهی لشگر فیلم زندگی خودش بود؛ اما با آرامش قدم‌هاش، صلابت گفتارش، هارمونی بی‌نظیر اجراش، کاری کرد که تو ذهن ما بعنوان رول یک نقش ببنده و به این راحتی پاک نشه. دست مریزاد به آرت شما جناب فلاح