دیشب برای بار دوم به دیدن نمایش رفتم. دوست داشتم بازی خانم فرجاد را هم ببینم. و قبل تماشا ذهنیتم این بود که ایشون تئاتری تر هستند نسبت به خانم مظفری.
گاهی روی صحنه مخصوصا وقتی فریاد می کشیدند پدرشون را می دیدم. خیلی تن صدا و اکتشون من را یاد آقای جلیل فرجاد می انداخت.
خب در تغییر حالت ها متمایز تر عمل می کردند نسبت به خانم مظفری.
اما من تو این نمایش بازی خانم مظفری بیشتر به دلم می نشست. انگار اون غم و درگیری ذهنی مرتبط با زندگی سخت و تردید خودکشی را بیشتر منتقل می کردند.
آقای شعبانپور هم که مثل همیشه عالی و پر انرژی