یِـ چیزی تو نوشتَت برام جالب بود ، این‌که از مرزهای جابه‌جای واقعیت و خیال تعریف کردی، ولی بعد گفتی یِـ حفره‌ِ خالی توی متن حس کردی کِـ نمی‌دونی چجوری باید پرش کرد. بِـ نظرم شاید دقیقاً همین تضاد نکته‌س: وقتی اجرا آگاهانه داره مرز بین واقعیت، توهم و خیال رو محو می‌کنه، شاید اصلاً قراره چیزی «پُر» نشه.
شاید اون حفره، نَـ نقطه‌ضعف، بلکه دقیقاً نتیجه‌ همون مرزهای لغزانه؛ جایی کِـ ذهن مخاطب جا پا نداره و مدام سُر می‌خوره، درست مثل کاراکترها.

(البته من نمایش رو ندیدم، ولی این بخش از حرفات توجهمو جلب کرد)

ایمان علی رغم تمام تلاش صادقانه و پر انرژیش نتوست کار رو نجات بده ..

تکرار بود و تکرار...