تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
تماشاخانه طهران
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش داSB > com/org | (HTTPS) localhost : 00:02:31
فیلمی که بسیار به دلم نشست. ریتم کندی داره و صبوری میخواد. فیلم عام پسند و پاپ کورنی نیست. ذهن رو درگیر می‌کنه. دیالوگ ها تأمل برانگیز هست. راستش ... دیدن ادامه ››
این فیلم مخاطب خاص خودش رو میطلبه.
1. فیلمنامه و روایت (8/10)
فیلم ساختار کلاسیکی نداره. روایتش خطی نیست، بلکه پر از سکوت، مکث و ابهامه.
تمرکز بر روابط بین شخصیت‌هاست، نه حادثه‌ها.
اطلاعات به‌مرور و قطره‌چکانی به مخاطب داده می‌شه که حس کشف ایجاد می‌کنه، اما ممکنه برای بعضی‌ها کند یا گنگ باشه.
پایان فیلم و نخواندن نامه، عمداً باز و تفسیربرپذیره.
نکته مثبت: روایت غیرمستقیم و شاعرانه
نکته منفی: گاهی ابهام بیش‌ازحد و کندی بیش‌از‌اندازه
2. شخصیت‌پردازی (8.5/10)
شخصیت‌ها خاکستری، واقعی و درونی اند. حتی شخصیت‌های فرعی هم عمق دارند.
جلال، ستاره و رضا هرکدوم زخم‌خورده و پر از ناگفته‌اند.
کارگردان با دیالوگ کم، اما جزئیات رفتاری زیاد، به شخصیت‌ها شکل داده.
نکته مثبت: پرهیز از تیپ‌سازی
نکته منفی: نبود اطلاعات کافی درباره گذشته بعضی شخصیت‌ها
3. بازی‌ها (9/10)
حسن معجونی در نقش جلال یکی از بهترین بازی‌هاشو ارائه داده: درونی، کنترل‌شده، بی‌ادعا.
باران کوثری با سکوت‌ها و نگاه‌هاش خوب تونسته شخصیتش رو منتقل کنه.
بازیگر نقش رضا هم حس غربت و گم‌گشتگی رو عالی درآورده.
4. کارگردانی (8.5/10)
علیرضا صمدی خیلی خوب تونسته فضا بسازه: کافه‌های خلوت، خانه‌های ساکت، سکوت‌های بین دیالوگ‌ها.
انتخاب زاویه دوربین‌ها، میزانسن و نورپردازی کمک کرده فضای سرد و معلق فیلم شکل بگیره.
5. موسیقی و صدا (7.5/10)
موسیقی خیلی محدود و به‌جا استفاده شده.
شعر کردی انتخاب خوبی بود اما برای من تماشاگر که کردی بلد نیستم نباید زیرنویس میذاشتید تا بهتر با آن شعر ارتباط برقرار کنیم؟!
6. تم و پیام (8/10)
فیلم درباره سوگ، جدایی، گم‌گشتگی، و «بی هویتی» در جامعه‌ست.
افراد در فیلم نه فقط بی‌نام، بلکه بی‌جایگاه هستند؛ از هویت قومی گرفته تا جایگاه عاطفی و شخصی.
امتیاز نهایی: 8.3 از 10
من علاقه ای به پایان باز در فیلم ها ندارم و از ایجاد حس تعلیق در مخاطب خوشم نمیاد اما اون باز نکردن نامه رو گذاشتم به حساب اینکه اون زوج تصمیم گرفتند در عمل و نه فقط در حد حرف، گذشته را رها کنند و فقط اگر این طوری به سکانس پایانی فیلم نگاه کنم می تونم بگم باز نکردن نامه و بستن لپ تاپ حرکات درست و هوشمندانه ای بود👌از طرفی باز نکردن نامه می‌تونه به دلیل ترس باشه یعنی گاهی وقت‌ها آدم‌ها از دونستن حقیقت می‌ترسن چون ممکنه اون چیزی نباشه که انتظارشو دارن. ستاره شاید ترجیح می‌ده با همون تصویر ذهنی‌ای که داره زندگی کنه تا اینکه با حقیقت تلخی مواجه شه که توی اون نامه هست. از نظر من جالب بود و تأمل برانگیز. ولی جدی میگم فضای فیلم سنگینه، امید کمی توشه. مخاطبی که با این نوع فیلم ها راحت نیست، ممکنه خسته یا دل‌زده بشه.
1. فیلمنامه و روایت (8/10)
فیلم ساختار کلاسیکی نداره. روایتش خطی نیست، بلکه پر از سکوت، مکث و ابهامه.
تمرکز بر روابط بین شخصیت‌هاست، نه حادثه‌ها.
اطلاعات به‌مرور و قطره‌چکانی به مخاطب داده می‌شه که حس کشف ایجاد می‌کنه، اما ممکنه برای بعضی‌ها کند یا گنگ باشه.
پایان فیلم و نخواندن نامه، عمداً باز و تفسیربرپذیره.
نکته مثبت: روایت غیرمستقیم و شاعرانه
نکته منفی: گاهی ابهام بیش‌ازحد و کندی بیش‌از‌اندازه
2. شخصیت‌پردازی (8.5/10)
شخصیت‌ها خاکستری، واقعی و درونی اند. حتی شخصیت‌های فرعی هم عمق دارند.
جلال، ستاره و رضا هرکدوم زخم‌خورده و پر از ناگفته‌اند.
کارگردان با دیالوگ کم، اما جزئیات رفتاری زیاد، به شخصیت‌ها شکل داده.
نکته مثبت: پرهیز از تیپ‌سازی
نکته منفی: نبود اطلاعات کافی درباره گذشته بعضی شخصیت‌ها
3. بازی‌ها (9/10)
حسن معجونی در نقش جلال یکی از بهترین بازی‌هاشو ارائه داده: درونی، کنترل‌شده، بی‌ادعا.
باران کوثری با سکوت‌ها و نگاه‌هاش خوب تونسته شخصیتش رو منتقل کنه.
بازیگر نقش رضا هم حس غربت و گم‌گشتگی رو عالی درآورده.
4. کارگردانی (8.5/10)
علیرضا صمدی خیلی خوب تونسته فضا بسازه: کافه‌های خلوت، خانه‌های ساکت، سکوت‌های بین دیالوگ‌ها.
انتخاب زاویه دوربین‌ها، میزانسن و نورپردازی کمک کرده فضای سرد و معلق فیلم شکل بگیره.
5. موسیقی و صدا (7.5/10)
موسیقی خیلی محدود و به‌جا استفاده شده.
شعر کردی انتخاب خوبی بود اما برای من تماشاگر که کردی بلد نیستم نباید زیرنویس میذاشتید تا بهتر با آن شعر ارتباط برقرار کنیم؟!
6. تم و پیام (8/10)
فیلم درباره سوگ، جدایی، گم‌گشتگی، و «بی هویتی» در جامعه‌ست.
افراد در فیلم نه فقط بی‌نام، بلکه بی‌جایگاه هستند؛ از هویت قومی گرفته تا جایگاه عاطفی و شخصی.
امتیاز نهایی: 8.3 از 10
من علاقه ای به پایان باز در فیلم ها ندارم و از ایجاد حس تعلیق در مخاطب خوشم نمیاد اما اون باز نکردن نامه رو گذاشتم به حساب اینکه اون زوج تصمیم گرفتند در عمل و نه فقط در حد حرف، گذشته را رها کنند و فقط اگر این طوری به سکانس پایانی فیلم نگاه کنم می تونم بگم باز نکردن نامه و بستن لپ تاپ حرکات درست و هوشمندانه ای بود👌از طرفی باز نکردن نامه می‌تونه به دلیل ترس باشه یعنی گاهی وقت‌ها آدم‌ها از دونستن حقیقت می‌ترسن چون ممکنه اون چیزی نباشه که انتظارشو دارن. ستاره شاید ترجیح می‌ده با همون تصویر ذهنی‌ای که داره زندگی کنه تا اینکه با حقیقت تلخی مواجه شه که توی اون نامه هست. از نظر من جالب بود و تأمل برانگیز. ولی جدی میگم فضای فیلم سنگینه، امید کمی توشه. مخاطبی که با این نوع فیلم ها راحت نیست، ممکنه خسته یا دل‌زده بشه.
امیر مسعود و محمد فروزنده این را
خواندند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۸۴۵,۰۰۰ نفر
+۳۱,۵۰۰ برنامه
+۱۰,۷۵۸,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۵۱,۶۲۸ برگه
۹,۸۶۰ آلبوم
۵,۶۳۵ پادکست
