گاهی آدم با اشتیاق وارد سالن می‌شود،
نه فقط برای دیدن یک نمایش،
بلکه برای احترام گذاشتن به تئاتر، به ادبیات، به فضاهایی که روزگاری محل نفس کشیدن نمایش‌های به‌یادماندنی بوده‌اند.
گاهی بهتر است پیش از ورود به صحنه، از خودمان بپرسیم: آیا آنچه می‌خواهیم ارائه دهیم، واقعاً چیزی برای گفتن دارد؟ یا صرفاً می‌خواهیم روی صحنه باشیم، بی‌آنکه صحنه ما را تاب بیاورد.
تلخ است وقتی می‌بینی تماشاخانه‌ای که پیشکسوتان در آن عرق ریخته‌اند، تبدیل شده به محل آزمایش ایده‌هایی که حتی در سطح تمرینات دانشگاهی هم جای تأمل دارند.