چیزی به عنوان اثر نمایشی در « موسیقی/ روایت » گروه دردنوشان ندیدم اما بی تردید تجربه ای متفاوت بود که برای خودش آنی داشت.
تک گویی ساده و صادقانه ی عمار تفتی نقطه ی قوتش است و همین باعث می شود در تمام مدت منتظر تمام شدن قطعات موسیقی و شنیدن ادامه ی ماجرا بمانید .
اما قطعات موسیقی حقیقتا رنج آورند. کیفیت صدا به شدت پایین است و انگار تصانیف نوشته شده نسخه های کپی شده ی هم باشند؛ یکی را که شنیدی می توانی بقیه را نشنوی ! از صدای خواننده ی اصلی هم کلا عبور کنید بهتر است .
اما بعد از پایان ، روایت عمار تفتی از زندگی تا مدتی با شما خواهد ماند و خود را تکرار خواهد کرد ، صداقت انرژی اش و خود افشایی بیرحمانه اش درگیرتان خواهد کرد .
کاش برای صیقل بخش موسیقی وقت بیشتری می گذاشتند تا هدر نرود، اثری که می توانست بیشتر از یک تک گویی تجربی باشد.