خسته نباشید میگم به همه ی عزیزانی که در به نتیجه رسیدن نمایش "نوشتن بر مرز باریک یک نیاز" دست داشتند.
خواستم چند روزی بگذره از دیدن اجرا تا با دید منطقی تر به اثر فکر کنم... جالب اینه که حتی بعد از گذشت چند روز از دیدن اجرا، همچنان همان حس و حال به سراغم میاد. همچنان با بیاد اوردن اتفاقاتی که بر سر هنرمند قصه اومد، بهم میریزم و یاد نمودهای بیرونی می افتم که به خوبی با کنایه های قصه برای من مجسم میشدند. یاد چه ادم هایی نیافتادم که چطور از اهرم قدرت استفاده میکنند تا بی سوادی خودشون رو بپوشونن. درک نشدن ها، مورد سواستفاده قرار گرفتن ها، توی گِل گیر کردن و دست و پا زدن برای راحتی دیگران و در نهایت باز هم مقصر شناخته شدن... بدون اغراق خودم را همان شخص میدیدم که گیر افتاده‌. کامل درکش میکردم میفهمیدمش و این نزدیکی بخاطر متن درست و درجه یک ابولفضل بلغندر، کاردرست بودن تیم اجرایی و قبل از هر چیزی توانایی های مهدی رکنی است که در قامت کارگردان و بازیگر انقدر درست همه چیز را سر جایش قرار داده که فاصله ها به صفر رسیده و میتونیم احساس نزدیکی کنیم و درک کنیم. انتخاب درست ترانه ها اجرای بینظیر توسط دو خواننده ی عزیز که وظیفه ی موسیقی در اجرا رو کامل ادا کردند. و صحنه ای که طراحی شده بود تا مثل پازل همه چیز را کنار هم بچیند.
هرچه بیشتر از دیدن مهدی رکنی بر صحنه میگذرد، او برایم شیرین تر و دوست داشتنی تر میشود. انگار که راحت بودن او در دنیای خیال، مرا یاد خودم میاورد در دنیای واقعی.