اول تشکر می‌کنم از مهمان‌نوازی آقای رحیمی نصر که صندلی‌ ما رو مهربانانه با صندلی‌هایی که خالی بود، عوض کردند، چون در اون جایگاه دید مناسبی به صحنه نداشتیم.
امتیاز هایی که در گذشته به نمایش‌های آقای رحیمی نصر دادم برای خودم جالب بود، آلزایمر: ۱؛ شیزوفرنی: ۴ و الان ژن زامبی: ۵
وقتی نمایش شروع شد، اجرای طنزی که غالب بود کمی داشت من رو دلسرد می‌کرد که چطور میتونه این غالبیت رو به سمت ابزورد ببرن. کار در نمیاد! اما در نیمه دوم نمایش به من ثابت شد، آقای رحیمی نصر دیگه کارگردانی هستند که باید بهشون اعتماد کرد. با مهارت کامل، با اضافه کردن چاشنی طنز، از دل اون ابزورد که ممکن بود به سیاهی فرو بره، یک گروتسک زیبا در آوردند.
حتی تلفیق با موسیقی هم هوشمندانه بود، هرچند من پخش موسیقی رو روی نمایش، بیشتر از اجرای زنده میپسندم.
من مجددا بعد از شیزوفرنی که در قسمتی، روزهای هفته کاراکتر داشتند و داستان نمایش با شخصیت کلاسیک ایرانی اختلاط پیدا کرده بود، به ذهن داستان سرای آقای رحیمی آفرین میگم. ایده سازی و ایرانیزه کردن اون ایده در این نمایش هم واقعا دلپسند شده بود. طراحی لباس و المان‌هاشون رو دوست داشتم و باید بگم حق این نمایش، اجرا در سالن خیلی بزرگ‌تری بود. خوشحالم تونستم در روزهای پایانی این نمایش رو ببینم و برای گروه آرزوی موفقیت می‌کنم.