من عاشق سینماهای کهنه و از کار افتاده م. سینماهای متروک... سینما توسکا، سینما شیرین ، سینما فرخ ، سینما کارون.. سینماهایی که فقط بوی خاطره می دهند. بوی روزهای خوب زندگی.. دوست دارم زل بزنم به سردرش که هیچی نداره و چشمام رو ببندم برم به سالهای دورش. به صندلی های تاشو و به نور چراغ قوه مدیر سالن هایی که تاریخ شفاهی فیلم فارسی و سینمای موج نو ایران بودند..به مردم نسل گنج قارون و قیصر و تنگنا.. به مردم نسل سنگام و شعله و با کلاس های سینما رادیو سیتی..‌ بشینم و زل بزنم به پرده سفید سینما تا شاید همه چیز از یادم بره. یادم بره زندگی عجب جای سختی.یادم بره خودمو . یادم بره آرزوهامو.. دلم برای سینما پیوند و سایه و اون سینمای کنج میدان ثریا تنگ شده ، همون که هنوز پوستر بیلیادباز روش سواره.. دوست دارم چشمام زل بزنه به پرده سفید سینما شهر قشنگ و صدای موسیقی سینما پارادیزو بپیچه تو سرم. یاد اون صحنه ش بیفتم که سالواتوره میگفت کی اینو گفته؟ گری کوپر؟ جیمز استوارت؟ هنری فوندا؟ ها؟ بعد آلفردو بگه نه این دفعه حرف خودم بود، زندگی مثل فیلم‌ها نیست. خیلی سخت‌تره!
دلم برای همه سینماهای متروک این شهر تنگ شده.. پس وعده دل سوخته دم سینما سوخته...