تماشای این نمایش خیلی من را یاد مفهوم پشت سر نمایش "آرت" انداخت.
به این صورت که بعد از فاصله گرفتن از آن و اندیشین به آن چه دیدم به آن فکر می‌کنم که آیا این اثر اثری بود در مذمت هنر آوانگارد و یا واقعا همان برداشت‌هایی که من بعد از شاید دو ساعت فکر کردن به آن‌ها رسیدم واقعیت دارند که البته به نظر رسالت چنین نمایشی نیز اتکا روی برداشت شخصی و درونی مخاطبانش است و چون در یک جشنواره تجربه‌محور به سر می‌بردیم به نظرم برداشت‌های خودم پر بیراه نباشند.
از این لحاظ که من را مجبور به فکر کند موفق عمل کرد و البته اگر هم برای بعضی مخاطبان پوچ یا مبتذل آمد این "پوچی" و "ابتذال" دقیقا از ابزار روایی این نمایش بود.
سعی می‌کنم به زودی نوت‌های پراکنده خودم رو کنار هم قرار بدهم و اینجا بنویسم. نظرم در مورد "هملت است" نیز هنوز جمع و جور نشده و از نظر نوشتاری عقبم.
برای من یک نمایش سه ستاره بود.