رقصی چنین میانه میدانم آرزوست...
نمایش آنتراکت، همچون زندگی، پر از فراز و نشیب‌هایی است که بین پرده‌های خنده و اشک در نوسان است. کارگردانی حرفه‌ای، با دقتی مثال‌زدنی، هر صحنه را به‌سان تابلویی زنده درآورده که مخاطب را در خود غرق می‌کند. بازیگران با پرفورمنسی زیبا و در عین حال دردناک، روح شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشند و هر حرکتشان گویی از عمق وجودشان سرچشمه می‌گیرد. موسیقی و نور، هم‌آوایی بی‌نظیری با نمایش دارند و فضایی خلق می‌کنند که گویی زمان و مکان در آن محو شده‌اند. آنتراکت، نمایشی است که نه تنها تماشا می‌کنی، بلکه حس‌اش می‌کنی و با آن زندگی می‌کنی.
آنتراکت، چیزی شبیه زندگیست!