روز سه‌شنبه 13 آذر ماه پس از یک دوره سرماخوردگی طاقت فرسا فرصت کردم مجددا تئاتر ببینم و انتخابم نمایش زندگی در تئاتر در خانه هنر دیوار بود. این نمایش را به کارگردانی محمد برهمنی قبلا به صورت فیلم تئاتر دیده بودم و می‌دانستم دست گذاشتن روی نمایشنامه‌ای با چنین توفیق تاریخی با محمد برهمنی، ایمان صیاد برهانی و میرسعید مولویان جسارت زیاد و احتمالا تمرین زیادی می‌طلبد.
از قضا، موضوع جالب در شبی که نمایش را دیدم حضور بی‌خبر ایمان صیادبرهانی و میرسعید مولویان در سالن نمایش بود که در پایان در واکنش به درخواست تشویق تماشاگران با جمله "ما باید به افتخار شما دست بزنیم" از ایمان صیاد برهانی به احسان حسین‌خانی همراه شد و به نظرم شیرین بود.
طراحی صحنه نمایش که در ابتدا به نظرم رسید برایم قابل قبول بود و البته سعی کرده‌بود دیدگاه نسبتا متفاوتی به طراحی صحنه به نسبت کار قبلی داشته باشد که شاید مهم‌ترین تغییر، تغییر دیدگاه به آینه بود که در این نمایش لزوما دریچه‌ای به سوی تماشاگران نمایش نبود و البته باز تر بودن فضای مانور و حرکت بازیگران به نسبت کار گذشته برای من اتفاق منفی‌ای تلقی نشد.
اولین چیزی که در مورد نمایش زندگی در تئاتر در خانه هنر دیوار نظر من را جلب کرد بازی قدرتمند احسان حسین‌خانی است که از اولین لحظات من را به خود قلاب کرد و تا واپسین لحظات نمایش من را رها نکرد. انعطاف او در بازی‌اش و البته قدرتی که در صدایش داشت برایم واقعا لذت بخش بود و دوست دارم در آینده نمایش‌های بیشتری حداقل با بازی او ببینم. در کنار او اما آرمین بهزادی نیا رفته به رفته بهتر شد و به خصوص در دقایق پایانی نمایش به همراه احسان حسین‌خانی در اوج صحنه را ترک کرد.
نمایش‌نامه هم نمایش‌نامه بسیار شناخته‌‌شده‌ای محسوب می‌شود و فکر نمی‌کنم لازم باشد در مورد آن چیزی اضافه کنم اما نحوه اجرای ... دیدن ادامه ›› این نمایش‌نامه آن هم با در نظر داشتن یک اجرای موفق تاریخی به نحولی که عمیقا و با زبان خودش به دل بنشیند واقعا کار بزرگی بود که اعضای این گروه انجام دادند.
روزی در یکی از کامنت‌های نمایش مثلث می‌خواندم که هنر نباید لزوما رسالت سیاسی یا اجتماعی داشته باشد تا ارزشمند تلقی شود، همین که کاری که می‌خواد انجام دهد را به درستی و تمیز انجام دهد، شایسته تقدیر است و به همین دلیل زندگی در تئاتر به کارگردانی احسان حسین‌خانی برای من کاری شایسته تقدیر است. این نمایش توانست من را با بازی‌های خود، روایتش و بالا و پایین احساسی‌ای که قرار بود داشته باشد عمیقا همراه کند تا در ثانیه پایانی لبریز از غم برای رابرت و البته امید برای آینده جان باشم.
خسته نباشید. نمایش شما برای من یک ۵+(5.001) ستاره است.