نمایشنامه رو خیلی دوست داشتم، فرم اجرا رو هم، ولی نحوه دیالوگ گویی با ریتم یکنواخت و بدون احساس باعث شد بارها و بارها از نمایش جدا بشم که جذابیت متن دوباره به اجرا وصلم میکرد.
بازیگران مشخصا توانا و با تمرین زیاد تونستن چنین تسلطی داشته باشند اگر کارگردانی به نوعی بود که به جای سرعت زیاد دیالوگها روی یک خط ممتد، کمی به بازیگران اجازه ی دادن جان به لحن گفتار داده میشد قطعا لذت من دوچندان میشد.
در نتیجه بعد از شازده اجباری و این نمایش ترجیح میدم دیگه کاری با همین سبک اجرا از جناب زمانی نبینم.
موفق باشید 💫💫💫