در مسیر تکامل تاریخی، مغز انسان همواره او را به سوی "منطقه امن" سوق می‌دهد؛ چرا که هدف غایی را در "بقا" می‌جوید، نه در چالش‌های مخاطره‌آمیز. حتی اگر این منطقه امن، به مثابه زندانی باشد با خوراکی بخور و نمیر، در همراهی گله‌ای از انسان‌های مشابه.

کلید رهایی از این حصار خودساخته، در جیب هر فرد نهفته است. حتی در آستانه خروج، با اندکی جستجو می‌توان آن را یافت. اما چه اندک‌اند آنانی که از این کلید بهره می‌جویند، و حتی اگر به فراسوی دیوارها راه یابند، غریزه بقا، آنان را دوباره به آغوش امن زندان می‌کشاند.

چالش ابرانسان شدن، چیزی نیست جز رهایی از ساعتی که عمر را به بند کشیده و خروج از زندانی که "سیئر" ساخته. و "سیئر"، کسی نیست جز خود انسان. مبارزه‌ خود با خویشتن، با کلیدی که پس از جستجوی بسیار درمی‌یاییم در جیب خود پنهان کرده‌ایم.هر کس کلید خود....