در مورد عملکرد آقای مقاره در زمینه تئاتر خیلی کنجکاو بودم و راستش صرفاً برای ارضای این حس کنجکاوی به تماشای تئاتر رفتم. انتظارم بسیار بسیار پایین بود ولی واقعاً نمایش از هر جهت، بالاتر از حد انتظارم بود. بازی آقای مقاره به عنوان اولین تجربه، قابل قبول بود. البته که در مونولوگ پایانی، کمی اغراق‌آمیز شد. خط روایی داستان خیلی معمولی بود و با وجود عمیق بودن مفهومش، به سمت شعارزدگی و سانتیمانتالیسم رفت. اما لحظات اوج خوبی رو با بعضی از دیالوگ‌ها و به ویژه مونولوگ‌ها تجربه کردیم. صدای خواننده بسیار عالی بود و از اجراهای زنده ایشون واقعاً لذت بردم. بازی خانم خسرومهر اوایل بسیار تصنعی به نظر می‌رسید ولی به مرور با توجه به شخصیت‌پردازی، برام قابل قبول بود. بازی آقای جاهد اگر اشتباه نکنم (بازیگر آقای جوان اینفلوئنسر) واقعاً اذیت‌کننده و با لودگی بیش‌ از اندازه بود. صدایی که از دهانشون می‌آمد و مثلاً قرار بود خنده‌دار باشه؛ واقعاً کلافه‌ام کرده بود. درسته که به سطحی بودن کاراکتر کمک می‌کرد اما بیش از اندازه بود. طراحی صحنه و لباس قابل قبول نبود. شاید هم برای من سخت بود که نوع پوشش آقای مقاره به طبقه متوسط و زخم‌دیده ربط داشته باشه که نمایش بسیار بر آن تأکید داشت. بازی سایر بازیگران قابل قبول و تقریباً در یک سطح بود. بازی آقای مهرگان رو خیلی دوست داشتم. شوخی‌های جنسی و ابتذال هم که گویا بخشی از نمایش‌های ما شده و حداقل ازشون ممنونم که به نسبت نمایش کوچه عاشقی بسیار سربسته‌تر و محدودتر بود.