با درود ، امشب نمیدونم چرا دیدن این نمایش من رو باز به یاد "خانه روشنی" انداخت. شاید به خاطر حضور بازیگران مشابه و داستان تا حدودی یکسان .شالهنگ یه بار دیگه به ما یادآوری میکنه که خیلی از آدم ها اونقدری که به شاد و سرخوش بودن تظاهر میکنن و جلوی بقیه قربون صدقه هم میرن ولی در واقع هرکدامشون درپس نقاب زیبای روی چهره شون در بزنگاه های مختلف چهره واقعی شون رو نشون میدن.نمایش جدا از اینکه برای لحظاتی به خوبی تماشاچی رو با غم و شادی شخصیت ها همراه میکنه، این سوال رو هم‌ برای من تماشاگر ایجاد میکنه که چطور یه زن تحصیلکرده با وجود دعوای شدیدش با شوهرش و خبر دار شدن از خیانتش بازم با خوشحالی براش سیب قاچ میکنه و میگه جدایی برای ما مفهومی نداره!؟ با وجود این نکات ، من دربین اعضای گروه بازیگران که انصافا نفش هاشون رو خوب بازی کردن، بازی خانم ها مهناز نوروزی ،آیلار نوشهری و آقای عقیل بهرامی رو بیش از بقیه دوست داشتم ، مثل همیشه خیلی خوب بودن