باورم نمی‌شود چنین نمایشی را در سالن اصلی تئاتر شهر دیده‌ام. تلاش تحسین‌برانگیز گروه اجرایی در تمام جزئیات اثر نمایان بود، اما ذهن آشفته و بی‌نظم کارگردان مانع از درخشش زحمات این گروه پرتلاش شد.
موسیقی‌های پراکنده و پیوسته، گوش مخاطب را خسته کرد و بارها این حس را برانگیخت که: «ای کاش لحظه‌ای سکوت را تجربه می‌کردم.» پخش مداوم موسیقی از بلندگوها مجالی برای تأمل و آرامش باقی نگذاشت.

در یک نگاه کلی، انتخاب‌ها و سلیقه کارگردان نیازمند بازنگری جدی است. با این حال، طراحی حرکات نمایش به هنرمندی آقای علی قاجاری نقطه عطف اثر محسوب می‌شود و شایسته تقدیر است.
نکته دیگر، عدم اشاره به ماهیت پرفورمنس تئاتر در تبلیغات نمایش که می‌توانست انتظارات مخاطب را بهتر مدیریت کند.

روح پاک فروغ فرخزاد شاد.
اسفند ۱۴۰۰